Dank dat ik dit boek kreeg toegestuurd. Ik ben getroffen door dit schrijnend verhaal.

U kan uw exemplaar van CULTURAL CLEANSING IN IRAQ hier bestellen met een korting van 10% (niet geldig in de VS, Canada, Australië)

Hoeveel kan een volk verdragen?

Voormalig VN-adjunct-secretaris-generaal en  humanitaire VN-coördinator voor Irak. Hans von Sponeck trad toe tot het VN-Ontwikkelingsprogramma in 1968, en werkte in Ghana, Turkije, Botswana, Pakistan en India, voordat hij directeur werd van het Europees bureau in Genève. In zijn laatste functie, volgde hij Denis Halliday op,  die belast was met humanitaire VN-operaties in Irak in oktober 1998. Hij was verantwoordelijk voor  500 internationale medewerkers en 1.000 Iraakse medenemers. Hans von Sponeck nam ontslag in februari 2000, uit protest tegen het internationale beleid ten aanzien van Irak en omwille van de sancties.

Iedereen in Bagdad kende Mohammed Ghani Hikmet. De stad stond vol met zijn sculpturen. Zij waren belangrijke herinneringen aan de rijkdom van de Mesopotamische geschiedenis en cultuur. Irak had veel betere dagen gekend. Met de weinige materialen die Ghani bezat, worstelde hij om zijn artistieke visie om te zetten in fysieke vormen. Alles wat hij in die jaren produceerde reflecteert het lijden van het Iraakse volk dat gedwongen was te leven onder de sancties en de dictatuur.  

Net voor de invasie en bezetting van Irak in 2003 door de VS en het VK, voltooide hij een eerste versie van een groep figuren, vrouwen in een cirkel, starend naar een doos voor hen. "Ze willen weten wat er in de doos zit, welk lot hen wacht. Maar ze hebben de sleutel niet om de doos te openen", verklaarde de beroemde beeldhouwer. De kunstenaar en de mensen hoopten, wachtten bang op het einde van 13 jaar sancties. In plaats daarvan kwamen ze oog in oog te staan met verwoestingen en een onvoorstelbare wreedheid. Vandaag zijn velen onder hen dood en de kunstenaar leeft als vluchteling in Amman.

De omvang van de menselijke tragedie ten gevolge van de illegale aanval op Irak in maart 2003 en de daaropvolgende bezetting worden meer en meer zichtbaar. Veel moet nog worden ontdekt en voor de misdaden moet nog een gerechtshof worden gevonden. In de tussentijd worden koffers gevuld met bewijsmateriaal.

Cultural Cleansing in Iraq, een onlangs gepubliceerd rapport over de omvang van de vernietiging van het erfgoed van Irak en de moord op de intellectuele elite van het land, heeft een nieuw en gruwelijk hoofdstuk toegevoegd aan het verhaal van het naoorlogse Irak. Dankzij deze publicatie, waaraan Dikr Adriaensen van het BRussells Tribunal heeft meegewerkt, konden twaalf specialisten, zowel Iraakse als niet-Iraakse, ons helpen om de immense misdaden tegen de menselijkheid, waarvoor vooral de bezetting door de VS/VK de verantwoordelijkheid moet nemen, beter te begrijpen.

Cultural Cleansing in Iraq toont overtuigend aan hoe onder de bezetting de eengemaakte cultuur diepgaand werd vernederd en dat de uitbarsting van vijandig sektarisme niet eerder bestond. Er was een enorme vastberadenheid bij de Amerikaanse Coalition Provisional Authority (CPA) om een  institutionele en structurele zuivering uit te voeren. De auteurs besluiten dat er sprake is van systematische plannen om Irak te ontdoen van zijn “brains”. De auteurs bieden feiten en veel aanwijzingen voor een 'genocide met andere middelen' en 'historische vernietiging'.

Moordcommando’s op straat en in detentiecentra waren verantwoordelijk voor de dood van honderden artsen, wetenschappers, professionals, mannen en vrouwen. Het BRussells Tribunal heeft een lijst samengesteld met 432 namen van Iraakse academici en 343 professionals uit de media die tussen 2003 en 2009 zijn vermoord. Het gaat hier over niet-partijgebonden en niet-sektarische moorden. En het boek vertelt nog veel meer.

Tot op heden leek er weinig rechtstreeks bewijs voor de Amerikaanse schuld. Er is evenwel voldoende bewijs voor de voortdurende inmenging in Irak na de invasie door vele externe groepen. Die varieerden van pro-Iraanse troepen over de geheime diensten van de bezetter, deze van de buurlanden en andere landen uit het Midden-Oosten, waaronder ook de Mossad, tot criminele en andere bendes.

Historische sites zoals Babylon, Ur en Samarra werden gebruikt voor militaire doeleinden. De bezetter weigerde sites van nationale trots – het historische geheugen – te beschermen, met inbegrip van het museum van de oudheid in de hoofdstad en de nationale bibliotheek. De veiligheid van de Ministeries van Olie en van Binnenlandse Zaken konden daarentegen wel verzorgd worden.  Voor de auteurs is dit een duidelijk bewijs dat de bezettingsmacht zonder aarzeling geweigerd heeft haar verantwoordelijkheid op te nemen, ondanks de verplichting krachtens het internationaal recht.

Een vrije en democratische maatschappij was nooit het doel van de aanval, concluderen ze. De auteurs verwerpen het idee dat de moord van de geest en de vernietiging van het erfgoed van Irak te verklaren is door de naïviteit van de bezetters of door de incompetentie van de Amerikaanse civiele autoriteiten. Wat gebeurde is niet een reeks van losstaande en onvoorspelbare ongelukken. Overvallen en moorden vonden plaats onder het toeziend oog van de soldaten-bezetters. De wereld weet dat er meer aan de hand is. De verschrikkelijke beelden van de Abu Ghraib-gevangenis in de buurt van Al Fallujah, een andere locatie van een bloedbad, zijn onuitwisbaar opgeslagen in de geest van de slachtoffers en van de televisiekijkers over de hele wereld. Het excuus van collaterale schade houdt niet stand. Bovendien, zo noteren de auteurs, bestaat er een cultuur van straffeloosheid als het gaat om Iraakse verliezen van leven en persoonlijke of nationale rijkdom. Men is te kwader trouw als men de schade door de plundering van culturele artefacten wijt aan de omstandigheden van een wanhopige lokale bevolking, en niet zozeer aan de bezettingsmacht.

Geen enkele van de auteurs beweert dat directe of indirecte verantwoordelijkheid uitsluitend bij de invallers berust. Hun punt dat de “opkuis” van cultuur en geest en de vernietiging van het sociale weefsel van een natie het resultaat is van een illegale oorlog kan echter niet worden ontkend. Degenen die verantwoordelijk zijn en verantwoording verschuldigd zijn, zullen het hiermee zeker niet eens zijn. Zij hebben weinig kans om te slagen. Het boek is een krachtige introductie tot CULTURAL CLEANSING IN IRAQ, dat sommigen eerder een culturele genocide zullen noemen. De auteurs zijn het erover eens dat hun werk moet worden gevolgd door meer onderzoek ten behoeve van de geschiedschrijving, ter informatie van het publiek en voor de vervolging van zij die verantwoordelijk zijn.

Hans-C. von Sponeck

* Cultural Cleansing in Iraq, Why Museums were Looted, Libraries burned and Academics murdered, Edited by R.W. Baker, Shereen T. Ismael and Tareq Ismael, Pluto Press, London, 2010

 Lees dit boek niet, als u een Amerikaans of Brits onderdaan bent, die zich bewust is van de verplichtingen van de democratie en wil geloven dat de joods-christelijke moraal een rol heeft gespeeld in het besluit van uw regering om Irak binnen te vallen en te bezetten, om daar "democratie en vrijheid" op te leggen. Want als u dat doet, loopt u de kans te worden verpletterd door de onthullingen van moedwillige destructie van de staat en een beleid van culturele zuivering. Als u dat doet zult u  ontsteld zijn over uw medeverantwoordelijkheid voor deze menselijke en nationale ramp. Ondanks de zo goed als onherstelbaarheid van hetgeen er werd aangericht zult u verbijsterd zijn door de enorme herstelbetalingen die nodig zijn, nu en de komende vijftig jaar, om alleen al een begin te maken met het ruimen van de gevolgen van deze genocide. Het onderdeel culturele genocide wordt krachtig uiteen gezet in dit buitengewone en beangstigend boek.

Denis J. Halliday was de voormalige VN-coördinator voor humanitaire hulp in Irak (1997-1998). Halliday heeft het grootste deel van zijn lange carrière bij de Verenigde Naties besteed aan de economische ontwikkeling en de humanitaire hulp.  Hij werkte zowel in New York als het buitenland, voornamelijk in Zuid-Oost Azië. In 2000 werd Denis Halliday genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede samen met Kathy Kelly van Voices in the Wilderness, de campagne tegen de sancties in Irak

 Het is verre van aangenaam, maar Cultural Cleansing in Iraq verplicht de "Westerse" lezer het ondenkbare te zien, het bestaan van een VS-beleid gericht op het einde en de vernietiging van soevereine staten die erkend zijn door de Verenigde Naties. In het geval van Irak, vereiste dit beleid militair terrorisme van de VS, de vernietiging van infrastructuur en een menselijk bloedbad met de bedoeling plooibaarheid te creëren. Plooibaarheid van een intelligentsia gericht op het behoud van een complexe samenleving en een tijdloze en ingewikkelde cultuur. Beide elementen waren immers van essentieel belang voor de verschillende volkeren van Irak om hun unieke identiteit en het met moeite bewerkte natiegevoel te erkennen. Het boek toont aan dat het verwijderen of het laten doden van deze academische, wetenschappelijke en gevestigde burgers noodzakelijk werd geacht voor state-ending.

Dit boek is een huiveringwekkende inwijding in de verschrikking van de opzettelijke organisatie van catastrofes door een Brits imperium (dat zich schijnbaar niet bewust is van zijn overlijden), door de Israëlische ambitie te domineren en van zijn dominante aanwezigheid in de regio te genieten, en door een Amerikaans imperium dat dorst naar olie en aast op deze strategische locatie, die in zijn doodsstrijd rond zwalpt, terwijl het de oude rijkdom van Mesopotamië verplettert waarmee de meesten van ons willen verbonden zijn.

Het plan om bepaalde staten op te heffen, gecreëerd in Washington en onderschreven in Londen en Tel Aviv en wegens nalatigheid door andere politieke leiders aanvaard, moet door landen die potentieel “storend”  kunnen zijn met argusogen bekeken worden. Net als Irak in Washington, nog voor de aanval van 9/11, op de lijst stond van te vernietigen landen, kunnen we vandaag slechts raden om te weten te komen welke niet-volgzame staat de volgende is die moet opgeheven te worden. 

De getuigenissen die in dit werk verzameld werden zijn van het allergrootste belang. De feiten, de schendingen van internationale verdragen, van mensenrechten en deze van volkeren en naties is onmiskenbaar. De verantwoordelijkheid van de bezettingsautoriteiten van Irak en van hun lokale uitvoerende instanties is onweerlegbaar.

Geboren in Egypte en opgeleid in Parijs, is Samir Amin een van de beter gekende denkers van zijn generatie, zowel in de ontwikkeling van de theorie als in de relativistisch-culturele kritiek van de sociale wetenschappen. Een groot deel van zijn werk is gewijd aan het bestuderen van de relaties tussen ontwikkelde en onontwikkelde landen. Hij is ook de promotor van bewuste zelfredzaamheid van ontwikkelingslanden en hij heeft veel gepubliceerd over economie, ontwikkeling en internationale betrekkingen.

Het gaat om de systematische en georganiseerde uitvoering van een politieke strategie die de vernietiging van het Iraakse volk en de Iraakse natie tot doel heeft. Dit is niet nieuw. Heeft Robert MacNamara (later benoemd tot voorzitter van de Wereldbank!) niet verklaard dat het doel was “Vietnam terug te brengen naar het Stenen Tijdperk”? En was het gebruik van Agent Orange - een chemisch wapen dat in principe verboden is – niet één van de middelen hiertoe? De vijand in Irak was niet Saddam Hussein (de chemische wapens werden aan hem geleverd door de Verenigde Staten tijdens de oorlog tegen Iran, die hij voerde om de belangen van Washington te dienen), maar wel de Iraakse natie. Wie wilde deze natie vernietigen en waarom?

De naam van de tegenstander is imperialisme. Het gaat hier niet over een “afwijking” van een politieke strategie met veel macht. Deze "afwijking" is het middel – het enige en laatste redmiddel – dat van essentieel belang is voor de dominante, kapitalistische monopolies in de Verenigde Staten, maar ook in Europa en Japan (hun bondgenoten) om hun imperialistische rente te laten stijgen.  Dit betekent dat de toegang tot de natuurlijke hulpbronnen van de planeet exclusief wordt voorbehouden aan bedrijven uit het Noorden (die hierdoor een “uitverkoren volk” worden, dat meer recht heeft om op deze aarde te leven dan andere volkeren!). Dit vereist de systematische vernietiging van de mogelijkheden tot verzet van alle volkeren van Azië, van Afrika en van Latijns-Amerika (een "minderheid" die wel 80% van de bevolking van onze planeet uitmaakt!)

Het imperialisme heeft altijd een felle haat gekoesterd tegenover alle regimes die onderwerping hadden geweigerd, of het nu was omdat het socialistische regimes waren (USSR, China, Vietnam, Cuba) dan wel enkel omdat ze op hun nationale onafhankelijkheid stonden (Nasser en anderen). Het discours waarmee de imperialistische machten hun werkelijke doel verbergen is het rookgordijn van de “democratie”. Men beschuldigde Saddam Hussein er dan ook van dat hij zijn tegenstanders had vermoord (wat waar is). Men beschuldigt Robert Mugabe dat hij een"oude autocraat" is (hetgeen aannemelijk is). Men zal nooit zeggen dat de echte misdaad die men Sadam verwijt is, dat hij in de eerste plaats Irak heeft geleid naar industriële en wetenschappelijke modernisering, die als “gevaarlijk” wordt beschouwd, en ten tweede dat hij een noodzakelijke landbouwhervorming had doorgevoerd.  De strijd van het beschaafde Westen om de "democratie" uit te dragen (de "plicht om in te grijpen"!)? Laat me niet lachen!  De misdaad gepleegd door Pinochet op 11 september 1973 was niet alleen "vergeeflijk”, de dader werd zelfs geprezen door Henry Kissinger.

De retoriek van the "clash of civilizations" is het rookgordijn waarachter de voortgang van de militaire interventies tegen landen van het Zuiden wordt verborgen. Deze voedt tegenwoordig de islamofobie. Maar deze retoriek voedt vandaag evenzeer het discours over het nieuwe “gele gevaar”, voor hen die zich ongerust maken over de opkomst van China. Neen, het voorbeeld van Irak, prachtig geïllustreerd door de verzamelde bewijzen in dit boek,  roept op tot een andere conclusie. De conclusie namelijk dat de echte "clash of civilizations” een tegenstelling is tussen de cultuur van het kapitalisme van de imperialistische oligopolie, de echte vijand van de totale mensheid, en aan de andere kant de cultuur van het humanisme, die uitgaat van gelijke rechten voor alle volkeren. Het Noord-Zuid conflict, geïllustreerd door de militaire bezetting van Irak, en het conflict dat barbarij, inherent aan een imperialistische overheersing, plaatst tegenover het project van "een andere en betere wereld” zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.  De interventie in de binnenlandse aangelegenheden van de landen uit het Zuiden, zeker militaire interventie, – ongeacht de voorwendsels – dienen nooit andere doelen dan het veilig stellen van de rente die het imperialisme oplegt. En zulke interventies mogen zich nooit hullen in de mantel van de “juiste oorlog”. De misdadige interventie van de gewapende strijdkrachten van de Verenigde Staten en hun ondergeschikte Europese bondgenoten van de NAVO, heeft in Irak – of elders – geen ander doel dan de vernietiging van naties en de betrokken volkeren, en moet onvoorwaardelijk worden veroordeeld. Irak werd niet aangevallen omdat het massavernietigingswapens bezat, maar omdat het er geen had. Deze les moeten we onthouden.  Het Zuiden heeft de plicht om zijn militaire capaciteit te ontwikkelen. Die is nodig om de militaire controle van de planeet door de strijdkrachten van de Verenigde Staten en hun ondergeschikte bondgenoten van de NAVO een nederlaag toe te brengen.  

Professor  Emeritus François Houtart, deelnemer aan het Bertrand Russell Tribunaal over oorlogsmisdaden van de Verenigde Staten in Vietnam in 1967. Senior advisor van de voormalige president van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, Miguel d'Escoto Brockmann. Ontvanger van de  UNESCO-Madanjeet Singh prijs  in 1992 voor de bevordering van verdraagzaamheid en geweldloosheid, België

Een ander perspectief dat wordt ontwikkeld is de vernietiging van de staat en van de fundamentele culturele componenten van de Irakese natie. Dit hangt samen met het imperialistisch karakter van het Amerikaanse beleid. De auteurs herinneren aan wat er in Joegoslavië en in Midden-Amerika is gebeurd. Om een gebied te domineren, is het noodzakelijk om een solide staat te vernietigen en indien nodig volledig te ontmantelen. Een klassiek beleid van koloniale en neokoloniale machten is daarom ook een samenleving te verdelen en interne conflicten aan te wakkeren. Zo kan men de nationale staat verzwakken.
Het feit dat de regering Bush de neoconservatieve ideologie volgde, voegde nog een andere dimensie toe aan de invasie van Irak. De basis van hun politiek was immers een "mild imperium”  te vestigen over de gehele wereld. Dit werd voorgesteld als de voltooiing van de "goddelijke” "missie van de VS om hun visie op democratie door te drukken en de vrijemarkteconomie te versterken. Barack Obama heeft het messiaanse aspect van dit beleid verlaten, maar blijkbaar niet de andere aspecten.
Tijdens de Bush-periode, werd een heel duidelijk cultuurbeleid gevoerd. De vernietiging van het archeologisch patrimonium en het doden of verdrijven van duizenden intellectuelen, zijn feiten en dit hangt samen met het opzet om het historische geheugen van een volk te wissen. Dit aspect van de oorlog in Irak is onvoldoende gekend.
Dit komt aan de orde in de verschillende hoofdstukken van het boek: de vergelijking met een soortgelijke politiek van de VS in andere delen van de wereld, de vernietiging of plundering van archeologische rijkdom, de systematische moord op intellectuelen, de braindrain, de bevordering van de tegenstellingen van minderheden, de vorming van een kunstmatige "civiele maatschappij".
Het imperialisme van de VS is geen theoretische kwestie. Het kent zeer concrete toepassingen en Irak is er één van. Dit boek plaatst het culturele aspect op de voorgrond. Daardoor voegt het een fundamentele dimensie toe aan een problematiek die we meestel enkel kennen in zijn economische en politieke aspecten. 

Howard Zinn, auteur van 'People's History' stierf in Californië op 27 januari 2010. Howard was lid het Avisory Committee van het BRussells Tribunal. We waren erg trots hem in ons midden te hebben. Hij was bekommerd om de mensen, om de mensheid, om de toekomst van deze door oorlog verscheurde wereld. Wij en ook de mensen die lijden onder de Amerikaanse bommen en imperialistische overheersing zullen hem missen. Aan zijn familie en vrienden bieden wij ons oprechte medeleven aan. Goodbye Howard.

Abdul Ilah Albayaty - Iraakse politieke analist, wonend in Frankrijk sinds 1975. Hij begon zijn politieke activiteiten meer dan 50 jaar geleden. Hij was een prominent persoon onder de stichters van de Iraakse Baath-partij. Zijn standpunt is altijd geweest dat elke kracht of regime, dat zich verzet tegen het imperialisme en zionisme, dient te worden gesteund. Daarbij moet onafhankelijkheid worden beschermd, zodat de massa’s zelf hun taak kunnen opnemen in onafhankelijkheid, democratie, de Arabische eenheid en socialisme. Hij is een onafhankelijke analist en activist sinds 1962. Zijn analyses en geschriften over Irak en de Arabische situatie geven een diepgaande reflectie over de renaissance in de Arabische volksweerstand. Abdul Ilah Albayaty is lid van het Executive Committee van het BRussells Tribunal.

Vanaf het begin van de bezetting tot vandaag, lachen Amerikaanse deskundigen en adviseurs met de mensen die het politieke proces van democratie afschilderen als een schijnvertoning. Democratie is een politiek systeem dat gebaseerd is op de theoretische en effectieve gelijkheid van de burgers - mannen en vrouwen - zonder enig onderscheid van etniciteit, godsdienst, sekte of politieke overtuiging, en op de evenwaardigheid van de burgers op alle terrreinen bij verkiezingen. Elke overtreding van deze gelijkheid, met of zonder wettelijk kader, privé of publiek, met goede of slechte bedoelingen, maakt het systeem ondemocratisch. Als dit gelijkheidsbeginsel niet is gegarandeerd en als aan deze gelijkheid niet is voldaan, dan worden verkiezingen een farce voor het beleid dat het enkel voor zichzelf doet. Dit is wat er gebeurd is met de kieswet goedgekeurd door het zogenaamde nieuwe Iraakse parlement.
Het is niet langer een geheim voor iedereen dat de anti-bezettingsbeweging thans de belangrijkste politieke kracht is in Irak. Zelfs de Verenigde Staten en de buurlanden van Irak hebben erkend. Na zes jaar van bloedbaden, arrestatiecampagnes, propaganda, desinformatie en misleiding, betekent de volharding van deze krachten ter verdediging van het volk van Irak, haar vrijheid en haar hoogste belangen, dat zij een sleutel zijn op de toekomst die niet kan worden genegeerd. Verscheidene factoren hebben hiertoe bijgedragen. Ten eerste zijn er de resultaten van de Iraakse nationale regering en de mislukking van de wetten van de bezetter. Ten tweede is er de vernieuwing van de nationale bewegingen. De schok waaronder Irak lijdt, kon niet anders dan zorgen voor een omwenteling in de nationale partijen, maar ook onder de nieuwe generatie. Ten derde vesterkte de groeiende toenadering tussen de patriottische, nationale, islamitische en linkse stromingen de financiële en militaire ineenstorting van de Verenigde Staten. En ten slotte wordt door de meeste van de buurlanden van Irak niet aanvaard wat er in Irak gebeurt.
Het feit dat de anti-bezettingsbeweging de kracht is voor de toekomst van Irak, hetzij door gewapende, politieke of civiele actie, heeft de bezetter en zijn bondgenoten in paniek gebracht. Wat hen restte is het winnen van gevechten voor enkele dagen of een week. Daarna komt de echte tegenstelling naar boven: deze tussen het verzet en de anti-bezettingsbeweging enerzijds en de bezetting anderzijds. Dit wordt de belangrijkste en beslissende strijd. De volgende verkiezing is slechts een episode in deze strijd. De anti-bezettingsbeweging kan niet deelnemen aan deze verkiezingen en mag geen kandidaten voorstellen. Desondanks is zij duidelijk en sterk aanwezigheid in het politieke klimaat van Irak. Zij kan niet deelnemen omdat we weten dat het de Verenigde Staten zijn, die de resultaten van de verkiezingen zullen bepalen, volgens hun eigen belangen en plannen. Dit is van dezelfde orde zoals de Verenigde Staten de wetten en regels hebben bepaald, waarmee zij alle Iraakse kwesties controleren, zowel het leger als de politie in bezet Irak. Elke andere verklaring dan deze is een leugen.
Bij het ensceneren van de verkiezingen werken de Verenigde Staten op twee niveaus. Aan de ene kant probeert men enkele van de verzetskrachten mee te lokken in dit politiek proces. Tegelijkertijd echter helpt men Maliki bij de vervolging van de massa's van deze zelfde krachten – die ze proberen te lokken - om te voorkomen dat zij zouden deelnemen aan de verkiezingen. Waarom? De bedoeling is duidelijk. De VS wil geen regering met een populaire basis, maar een regering die ze rechtstreeks kunnen beïnvloeden als ze dat wensen. Hierdoor kon de gedwongen verhuizing worden doorgevoerd van miljoenen mensen, waaronder Baathisten, soennitische Arabieren, het militaire en civiele apparaat van de staat, deskundigen en academici, Turkmenen, Christenen, Yezidi's, Shabaks, Sabeans en patriotten in het algemeen.  Het gaat hier om schendingen van de mensenrechten, om oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide. De huidige poging om de vertegenwoordiging van de Irakezen in het buitenland onevenredig te maken aan de vertegenwoordiging van zij die in Irak wonen, is een voortzetting van deze misdaden en een bewijs van het vorige. Deze maatregelen hebben het gelijkheidsbeginsel tussen de Irakezen afgeschaft. De Verenigde Staten laten de regering van Maliki en de politieke actoren die de bezetting steunen het vuile werk opknappen.

Albayaty Abdul Ilah       

Het Iraakse Centrum voor Mensenrechten heeft een brief gestuurd aan de secretaris-generaal van de VN,  waarin de verschrikkelijke situatie van de mensenrechten in Irak gedetailleerd wordt weergegeven.  Deze brief vermeldt het onverantwoord optreden van de VS, die 15.000 gevangenen overdroegen aan de Iraakse regering. Dit is in strijd met het internationaal recht, gezien Iraakse regering de veiligheid van de gedetineerden niet kan garanderen. De Verenigde Staten wisten vooraf dat de meeste van die gevangenen zouden worden vermoord, veroordeeld zonder aanklacht, diep vernederd of gedwongen het land te verlaten.

De brief vermeldt ook de kwestie van de 19.000 gezinnen in Najaf, wie alle rechten werd afgenomen en die collectief werden gestraft. Deze arme mensen werden verplicht om hun huizen en de stad te verlaten, en dit uitsluitend omdat zij ervan verdacht worden tegen de lokale overheid gekant te zijn. Dit herinnert ons aan de sektarische moorden, die vijf miljoen vluchtelingen en ontheemden tot gevolg hadden. Het doelwit daarvan was de moderne, opgeleide  middenklasse.  Dit moet dan de Amerikaanse bevrijding van Irak en de installatie van democratie voorstellen. Afschuwelijk! - Albayaty Abdul Ilah   

WAAROM GERECHTELIJKE ACTIE? - Irak: 19 jaar van bewuste vernietiging

Samen met vele anderen  hebben we volkstribunalen gesteund en eraan deelgenomen, in de hoop dat deze  morele actie tegen de imperialistische oorlog tot concrete resultaten zou leiden.  Vandaag hebben we besloten - en moedigen wij anderen aan – tot juridische en gerechtelijke actie. Waarom?

1. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk verantwoordelijk stellen voor de misdaden begaan in Irak, is niet de enige stap die we zetten. Het is wel een sleutelfactor die het doden van Irakezen een halt kan toe roepen, want dat lijkt wel een hoeksteen van hun strategie. Omdat de overheersende strekking in het Westerse debat de overduidelijke onwettigheid van de oorlog nog steeds in twijfel trekt, zien we geen enkele aanwijzing voor een ommekeer in het beleid van de VS of het Verenigd Koninkrijk.

2. Ook al is er geen enkele wijziging in het beleid of bij de politieke leiders, toch ontslaat dit ons niet van de morele verplichting tot schadeloosstelling van Iraakse slachtoffers of van het vaststellen van de verantwoordelijkheid voor de massale misdaden tegen het Iraakse volk in de afgelopen 19 jaar. Verandering zal er pas komen als verantwoording is gewaarborgd en als wij onze morele verantwoordelijkheid opnemen en de fundamenten van de menselijkheid herstellen.  Er zal pas einde komen aan het lijden van het Iraakse volk, als de misdaden tegen hen stoppen en als misdaden morden erkend.

3. De dubbelhartigheid van het internationale mensenrechtensysteem en de zwakte van het internationale recht mogen ons niet van juridische actie weerhouden. De wereld kan zich niet veroorloven dat het systematische geweld en de vernietiging die Irak treffen, een precedent worden voor de 21e eeuw omdat het recht passief blijft.

Irak: 19 jaar van doelgerichte vernietiging

Het Amerikaanse en Britse militaire, economische, politieke en culturele imperialisme in Irak is een schande voor Irak, voor het Iraakse volk en voor de hele wereld. Reeds 19 jaar lang wordt Irak, als staat en als natie doelgerichte vernietigd: een genocide!  Het begon met het opleggen aan een regime van de meest draconische sancties ooit, die meer dan 1,5 miljoen Iraakse doden tot gevolg hadden, waaronder 500.000 kinderen. Tegen het overweldigend bewijs van de catastrofale menselijke impact en tegen de toenemende internationale veroordeling in, werden deze sancties onder druk van de opeenvolgende Amerikaanse en Britse regeringen gedurende 13 jaar gehandhaafd.

De vernietiging van Irak omvatte onder meer de doelbewuste aanvallen op waterbevoorrading en sanitaire voorzieningen, ongeacht de waarschuwingen voor de onvermijdelijke gevolgen ervan en ongeacht de manifeste onwettigheid van aanslagen op de infrastructuur die ten dienste staat van de gezondheid van een burgerbevolking. Het werd Irak verboden om zelfs de noodzakelijke burgerlijke basisinfrastructuur opnieuw op te bouwen. Na bijna zeven jaar Amerikaanse bezetting is deze infrastructuur nog altijd een puinhoop.

De vernietiging van Irak hield ook in dat sinds 1990 duizenden tonnen verarmd uranium boven Irak werden gedropt. Dit had als gevolg dat er in bepaalde gebieden een stijging tot 600% werd vastgesteld van kanker- en leukemiegevallen, vooral bij kinderen.
De vernietiging van Irak omvatte 42 dagen van onevenredig zware bombardementen tijdens de eerste Golfoorlog, met de systematische vernietiging van civiele overheidsinstellingen. In 2003, na de ontwapening van Irak, lanceerden de VS en het Verenigd Koninkrijk "Shock and Awe ', een luchtcampagne die openlijk dreigde met "totale vernietiging". In beide gevallen ging het over een oorlog waarin geen onderscheid werd gemaakt tussen militaire en civiele doelen. Als gevolg daarvan werden scholen, ziekenhuizen, moskeeën, kerken, schuilplaatsen, woonwijken en historische sites in puin gelegd.

De vernietiging van Irak omvatte het promoten, de financiering en het organiseren van sektarische en etnische groepen die zich beijverden voor de verdeling van Irak in drie of meer sektarische of etnische entiteiten, dit gesteund door gewapende milities die het Iraakse volk terroriseerden. Om zich daartegen te beschermen waren Irakezen gedwongen te kiezen voor een irrelevante sektarische of etnische identiteit of het land te ontvluchten. Zo werden sinds 2003 ongeveer 4,7 miljoen Irakezen - een vijfde van de bevolking - met geweld verdreven.

De vernietiging van Irak betekent ook de doelbewuste ontmanteling van de staat. Overheidsinstellingen werden als doelwit voor vernietiging gekozen. Men weigerde om massale plunderingen te stoppen en lokte ze zelfs uit.  In de plaats van bescherming van rechten en vrijheden werden mensen op ideologische basis vervolgd, met inbegrip van praktijken van "manhunting" en buitengerechtelijke moorden op Baathisten. Deze vervolging trof de hele opgeleide klasse van het staatsapparaat, de linguïstische en religieuze minderheden en de Arabische Soennieten. Dit alles resulteerde in de totale ineenstorting van alle openbare diensten en andere economische activiteiten en maakte de weg vrij voor burgertwisten en corruptie.

De vernietiging van Irak hield ook grootschalige campagnes van “urbicide” in: dorpen en steden werden vernietigd. Het gebruik van terreur moest de Irakezen dwingen het dictaat van een oorlogvoerende buitenlandse bezetting te accepteren. Samen met de bevordering van sektarische milities en politieke krachten, heeft de terreur van de “Coalitie” in Irak  - volgens betrouwbare ramingen - alleen al sedert 2003 geleid tot de gewelddadige dood van meer dan een miljoen Irakezen.

De vernietiging van Irak betekende ook de herschikking en herformulering - in strijd met het internationaal humanitair recht – van heel het politieke klimaat in Irak. Hiermee probeerde men om de toekomst van Irak afhankelijk te maken van de strategische plannen van de VS en het VK. Naast de poging om Irak te verdelen en door militair geweld een Iraakse regering en politiek systeem in te stellen dat de bezetters gunstig gezind was, hebben de Amerikaanse en de Britse regering de massale plundering van de Iraakse middelen gestimuleerd. Ze zijn er bovendien zelf bij betrokken door de inspanningen om de eigendommen en de bronnen van het welzijn van het Iraakse volk te privatiseren.

De vernietiging van Irak betekent ook het uitwissen van het erfgoed van Irak en zijn unieke culturele en archeologische geschiedenis, door het vernietigen van monumenten, musea, bibliotheken en de plaatsen die als werelderfgoed worden aangemerkt. Chauvinisme en corruptie werden in de hand gewerkt en bevorderd ter vervanging van het destijds vooruitstrevende Iraakse onderwijssysteem.  Door de controle van de Iraakse media en doordat gewelddadige sektarische politieke krachten vrij spel te geven, stelden de VS en de Britse regering de Irakezen voor de keuze: ze konden trouw zijn aan een oorlogvoerende vreemde mogendheid of vervallen in de voorindustriële slavernij in handen van de lokale heren.

Juridische actie en wereldwijde morele verantwoordelijkheid

Dit is slechts een beknopte samenvatting van de gruwelen die Irak heeft doorstaan, allemaal op basis van leugens die niemand, behalve de geïntimideerde regeringen en medeplichtige mainstream media, geloofden. De regeringen van de VS en het VK hebben aangestuurd op de vernietiging van Irak. Ze hebben deze ondersteund, goedgepraat, gerationaliseerd, uitgevoerd en/of bestendigd of verontschuldigd. En dit allemaal op basis van leugens en kortzichtige strategische en economische belangen en dit tegen de wil van hun eigen volk.

Alle Amerikaanse en Britse regeringsleiders in het verleden en vandaag - van Bush Sr tot Obama, van Thatcher tot Brown – hebben, in samenwerking met hun ondergeschikten, een aanzienlijk aandeel in de Iraakse genocide. Dit wordt ondubbelzinnig bewezen door de voorkennis die men had over de gevolgen, door valse propaganda, manipulatie en manifeste leugens, gevolgd door systematische destructieve acties op alle niveaus, die alle bekend waren en werden gedoogd.

In 2003 werden miljoenen mensen wereldwijd gemobiliseerd in de oppositie tegen de oorlog. Door Irak toch binnen te vallen, hebben de VS en Groot-Brittannië een illegale agressieoorlog gestart. Toestaan dat diegenen, die verantwoordelijk zijn voor de bewuste  vernietiging van Irak, niet ter verantwoording worden geroepen, betekent dat dergelijke acties elders kunnen worden herhaald en dat de publieke opinie in de wereld genegeerd wordt. Om de rechten van mensen wereldwijd te helpen vrijwaren en herstellen, is het van levensbelang juridische stappen te ondernemen tegen diegenen die de publieke opinie zo moedwillig negeerden en hun landen meetrokken in een oorlog die meer dan een miljoen levens heeft geëist.

We hebben hier te maken met immorele en onwettelijke acties, die totaal strijdig zijn met de basis waarop de internationale rechtsorde van soevereiniteit, vrede en veiligheid is gestoeld en met eeuwen van politieke strijd tegen onderdrukking. Omdat het officiële internationale rechtssysteem ongevoelig blijft voor het leed van deze slachtoffers van het imperialisme, proberen we door populaire juridische stappen een kanaal te creëren waarmee het geweten van de mensheid zijn solidariteit kan uitdrukken met gerechtigheid voor de slachtoffers van imperialistische misdaden.

Het Amerikaans-Britse plan is mislukt. Het Iraakse volk verzet zich nog steeds tegen dit overspoelende geweld. Met onze juridische stappen en eisen voor aansluitende wettelijke initiatieven beogen wij de ondersteuning van het recht op verzet van het Iraakse volk. Ze beklemtonen dat de gewelddadige agressie van de bezetting onhoudbaar is. Met deze gerechtelijke uitdaging aan de straffeloosheid, komt onze actie op voor de verdediging van de menselijkheid. De verdediging van het Iraakse volk is de verdediging van rechtvaardigheid, vrijheid en waardigheid voor iedereen.

Dit gezegd zijnde, is de vraag is niet waarom gerechtelijke stappen te ondernemen, maar veeleer hoe en wanneer.

Het Ad Hoc Comité voor Gerechtigheid voor Irak 

              LEES MEER OVER HET AFSLUITEN VAN DE GERECHTELIJKE ACTIE IN SPANJE - klick hier