Deel I: "Succes", een verwoestende balans

In de onmiddellijke nasleep van de invasie in 2003, kon men alom in de mainstream media de triomfalistische uitspraken lezen dat de oorlog gewonnen was; Irak was verzekerd van een welwillende, democratische toekomst. The Times schrijver William Rees-Mogg bezong de overwinning: "09 april 2003 werd de Dag van de Vrijheid voor Irak, tot stand gebracht door" de motor van de Wereldwijde bevrijding, de Verenigde Staten." “Na 24 jaar van onderdrukking, drie oorlogen en drie weken van onophoudelijke bombardementen, is Bagdad uit een tijdperk van duisternis gekropen. Gisteren was een historische dag van bevrijding. " [1]

"Het probleem met deze oorlog is, denk ik, dat voor veel Amerikanen het uitgangspunt waarop we de oorlog gerechtvaardigd hebben niet bleek te kloppen, namelijk dat Saddam massavernietigingswapens bezat," zei minister van Defensie Robert Gates tegen verslaggevers tijdens een bezoek aan Irak.

"Dus als je vanuit dat standpunt vertrekt, en dan achteraf evalueert hoe je omgaat met de oorlog - zelfs als de uitkomst goed is vanuit het standpunt van de Verenigde Staten - zal dat altijd overschaduwd worden door hoe het begon." [2]

Dus hier erkent Robert Gates dat deze oorlog illegaal was volgens het Internationaal recht, want er was geen "casus belli". Maar in dezelfde zin zegt hij dat het resultaat goed is geweest voor de Verenigde Staten. Wat bedoelt hij daarmee precies? Hoe kan al dat moorden en vernietigen een goed resultaat betekenen voor de VS? En wat met de verantwoordelijkheden? Als je weet dat Irak nog steeds herstelbetalingen verricht voor de invasie in Koeweit in 1990, hoe zit het dan met de herstelbetalingen door de VS voor de vernietiging die het heeft toegebracht aan Irak?

"Wij samen hebben gevochten, we hebben samen gelachen, en soms samen gehuild. We stonden naast elkaar en hebben samen bloed vergoten," vertelde Generaal Ray Odierno aan Iraakse militaire leiders en honderden Amerikaanse soldaten en officieren tijdens de ceremonie, die officieel de gevechtsoperaties afsloot. "Het was voor onze gemeenschappelijke idealen van vrijheid en rechtvaardigheid."[3] Ja, ze lachten samen, zoals in de beruchte, door Wikileaks vrijgegeven video "Collateral Murder", over de aanval van een gevechtshelikopter op burgers van Bagdad in juli 2007, die meer dan een dozijn Irakezen doodde, twee van hen journalisten van Reuters. En bloed hebben ze zeker samen vergoten! Heel veel bloed zelfs, van meer dan een miljoen Iraakse moeders, vaders, kinderen en ouderen. En dit alles voor "gemeenschappelijke idealen van vrijheid en rechtvaardigheid", mijnheer Odierno? Wel, de meeste Irakezen delen deze mening helemaal niet. Voor hen is het land afgegleden naar duistere tijden.

De feiten

 Gevolgen van de oorlog in Irak: de kindersterfte in Irak is toegenomen met 150 procent sinds 1990, toen de VN-sancties voor het eerst werden opgelegd. In 2008 liepen slechts 50 procent van de basisschool-leeftijd kinderen school, tegenover 80 procent in 2005, en ongeveer 1.500 kinderen werden gevangen gehouden in detentiecentra. In 2007 waren er 5 miljoen Irakese weeskinderen, volgens de officiële statistieken van de regering. Meer dan 2 miljoen Irakezen op de vlucht en bijna 3 miljoen binnenlands ontheemden. 70 procent van de Irakezen hebben geen toegang tot drinkbaar water. De werkloosheid bedraagt officieel 50 procent, officieus tot 70 procent. 43 procent van de Irakezen leeft in bittere armoede. 8 Miljoen Irakezen behoeven onmiddellijke noodhulp. 4 Miljoen mensen hebben gebrek aan voedsel en hebben dringend behoefte aan humanitaire hulp. 80 procent van de Irakezen heeft geen toegang tot effectieve sanitaire voorzieningen. Religieuze minderheden staan op de rand van uitroeiïng.[4] Volgens een recente Oxfam-enquête, kregen 33 procent van de vrouwen geen humanitaire bijstand sinds 2003; 76 procent van de weduwen hadden geen pensioen ontvangen; 52 procent was werkloos, 55 procent was ontheemd sinds 2003, en 55 procent was slachtoffer van geweld - 25,4 procent van willekeurig geweld op straat, 22 procent van huiselijk geweld, 14 procent van geweld door milities, 10 procent van misbruik of ontvoering, 9 procent van seksueel misbruik en 8 procent door geweld van de multinationale strijdkrachten.[5] Irak heeft een disfunctioneel parlement, woekerende ziektes, een epidemie van psychische ziekten, en uitgestrekte sloppenwijken. Het doden van onschuldige mensen is een onderdeel geworden van het dagelijks leven.

William Blum geeft een kort maar verwoestend overzicht van de "goede resultaten" van deze oorlog: "Geen enkele Amerikaan zou het mogen toegelaten worden te vergeten dat het volk van Irak, de samenleving van Irak, zijn vernietigd, geruïneerd: een mislukte staat. De Amerikanen hebben sedert begin 1991 het land 12 jaar lang gebombardeerd, met een of ander excuus, daarna binnengevallen, vervolgens bezet, regering omvergeworpen, moedwillig gedood, gemarteld ... de mensen van dat ongelukkige land hebben alles verloren - hun huizen, hun scholen, hun elektriciteit, hun schoon water, hun omgeving, hun buurt, hun moskeeën, hun archeologie, hun baan, hun loopbaan, hun bekwame mensen, hun staatsbedrijven, hun fysieke gezondheid, hun geestelijke gezondheid, hun gezondheidszorg, de verzorgingsstaat, hun vrouwenrechten, hun religieuze tolerantie, hun veiligheid, hun kinderen, hun ouders, hun verleden, hun heden, hun toekomst, hun leven ... Meer dan de helft van de bevolking is ofwel gedood, gewond, getraumatiseerd, in de gevangenis, ontheemd, of in het buitenland in ballingschap ... De lucht, bodem, water, bloed en genen doordrenkt met verarmd uranium ... de meest verschrikkelijke geboorteafwijkingen ... niet-ontplofte clusterbommen liggen op de loer voor de kinderen om ze op te rapen. " [6]

Hannah Gurman voegt de volgende uitdaging toe aan dit grimmig beeld van "succes": "Hoe graag de Amerikaanse regering het verleden ook uit wil wissen of de toekomst van Irak voorspellen, de gewone Irakezen zullen de complexe en harde realiteit van het heden moeten ondergaan. Ik daag Obama en iedereen in de spin-machine uit om naar Irak te gaan en een kind in de ogen te kijken. Een kind dat zeven jaar na de Amerikaanse invasie nog steeds geen adequate huisvesting, drinkwater, sanitaire voorzieningen, elektriciteit en onderwijs heeft. Nou, vertel dat kind dat de oorlog in Irak een succes was."[7]

Of lees deze evaluatie van het "Iraakse succesverhaal" door de Iraakse Dr Riad El Taher: "Tot op heden zijn de netto resultaten van het Bush / Blair avontuur: het Iraakse volk overgeleverd in de handen van criminelen en economische profiteurs. Geen van hen hebben het minste belang om het Iraakse volk te dienen. Het bewijs is de onmiddellijke rijkdom verworven door Chalabi, Alawi, Maliki, Sistani, Hakim, Bayati, Bachachi, Baher Alom en Rubai, dank zij hun politiek avontuur. Natuurlijke rijkdommen van Irak zijn gehypothekeerd voor de komende 50 jaar in het voordeel van de internationale olie-concerns. Irak’s intellectuele ervaring en talent gedwongen tot migratie. Sektarische spanningen bloeien als nooit tevoren en worden aangemoedigd door de grondwet. Etnische minderheden worden bedreigd of gedwongen te vertrekken - Christenen / Subain. Mensenrechten, in het bijzonder van vrouwen, worden geschonden en hun rechten die zij voorheen hadden, zijn teruggedraaid: de rechten op moederschapsbescherming, werkgelegenheid en gezondheidszorg. Onderwijs, gezondheidszorg, milieu en water zijn er niet echt op verbeterd en hetzelfde geldt voor de landbouw, industrie en cultuur. Met dank aan Bush / Blair, had Irak verschillende democratische verkiezingen, waar de stemmen werden gekocht omwille van persoonlijk voordeel, intimidatie of angst. Momenteel hebben Iraakse burgers toegang tot een mobiele telefoon, multi-TV-kanalen, die eigendom zijn van de Iraakse Green Zone gangsters en hun sponsors: VS / VK / en Koeweitse beleggers ".

De vernietiging van Irak heeft een vluchtelingenstroom op gang gebracht van meer dan twee miljoen mensen, maar ze zijn niet welkom in Europa. De VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR (UNHCR) heeft vrijdag 3 september haar bezorgdheid geuit en bezwaar aangetekend tegen de voortzetting van de gedwongen terugkeer van Iraakse burgers vanuit West-Europese landen, kort nadat 61 mensen terug naar Bagdad waren gevlogen. [8]

“De fundamentele tegenstelling in dit succesverhaal is het feit dat de 100 Bremer orders Irak hebben veranderd in een gigantisch vrije-markt-paradijs, maar een helse nachtmerrie voor de Irakezen. Ze koloniseerden het land voor het kapitaal - plunderden op de grootste schaal, een moordend kapitalistische laboratorium, massavernietigingswapens. Irakezen werden niet betrokken bij de planning, noch werden hen contracten aangeboden die de voordelen verdelen. Nieuwe economische wetten voerden lage belastingen in, Iraakse activa werden voor 100% eigendom van buitenlandse investeerders met het recht om alle winsten naar het buitenland te versassen, onbeperkte invoer, en lange-termijn deals en pachtovereenkomsten van 30-40 jaar die Irakezen onteigenen van hun eigen middelen, en geen enkele toekomstige overheid die ze kan veranderen”, schrijft Stephen Lendman.[9]

Een rapport van Transparency International stelt dat de corruptie in Irak waarschijnlijk "het grootste corruptieschandaal in de geschiedenis" zal worden.[10] En terwijl de VS zich terugtrekt uit Irak laten zij honderden verlaten of onafgewerkte projecten achter en een hoop giftig afval. Meer dan 5 miljard dollar van de Amerikaanse belastingbetaler is verspild - meer dan 10 procent van de circa 50 miljard dollar die de VS heeft besteed aan de wederopbouw in Irak, volgens audits van een Amerikaans watchdog agency.

Dat bedrag is waarschijnlijk een onderschatting, gebaseerd op een analyse van meer dan 300 rapporten van accountants van de speciale inspecteur-generaal voor de wederopbouw van Irak.[11] Ondanks de 53 miljard dollar “steun" die werd uitgegeven sinds de invasie van 2003, hebben 70 procent van de Irakezen geen drinkwater of elektriciteit. Deze fondsen verdwenen in de zakken van buitenlandse militaire contractanten en corrupte ambtenaren.[12] De speciale inspecteur-generaal voor de wederopbouw van Irak zei dat het Amerikaanse Ministerie van Defensie niet in staat is naar behoren verantwoording af te leggen voor $ 8,7 miljard. Van $ 9 miljard is 96% vermist. Het is interessant op te merken dat dit geld helemaal geen "steun" is, maar voortkomt uit de verkoop van Iraakse olie en gas, en van bevroren gelden en opbrengsten van vaste activa uit het Saddam Hoessein-tijdperk.[13]

Iraakse autoriteiten zijn begonnen met de bouw van een veiligheidsmuur rond de hoofdstad Bagdad, rapporteert Al-Iraqiya TV, die een veiligheids-woordvoerder van de stad aan het woord laat. De betonnen muur met acht controleposten moet midden 2011 afgewerkt zijn.[14] Dus niet alleen is de bevolking van Bagdad gedwongen te leven in “gated communities” (betonnen "veiligheids" barrières tussen de verschillende districten), de hele stad zal worden omheind, afgesloten van de buitenwereld als een middeleeuws fort.

Afgelopen mei werd een studie gepubliceerd: “The Mercer Quality of Living”[15], een onderzoek naar de "meest leefbare stad" in 2010. Bagdad werd als laatste gerangschikt: het is de minst leefbare stad op de planeet. Dit is te wijten aan de volledige vernietiging van Irak’s zuiveringsinstallaties voor afvalwater, fabrieken, scholen, ziekenhuizen, musea en energiecentrales door het Amerikaanse leger.[16]

UN-HABITAT, een agentschap van de Verenigde Naties, publiceerde onlangs een 218-pagina's tellend rapport getiteld “State of the World's Cities, 2010-2011”[17]. Adil Shamoo E. 's reactie: “Bijna opzettelijk verborgen in deze statistieken is een schokkend feit over de stedelijke Iraakse bevolking. In de afgelopen decennia, voorafgaand aan de Amerikaanse invasie van Irak in 2003, bleef het percentage van de stedelijke bevolking in krottenwijken in Irak hangen net onder de 20 procent. Vandaag de dag is dat percentage gestegen tot 53 procent: 11 miljoen van de totale 19 miljoen stedelingen. In het afgelopen decennium hebben de meeste landen vooruitgang geboekt in de vermindering van sloppenwijkbewoners. Maar Irak is snel en gevaarlijk in de tegenovergestelde richting geëvolueerd.” [18]

De in 2007 gelanceerde Global Peace Index (GPI) rangschikt landen jaarlijks op basis van rust, vrede en geweld. Van de 144 onderzochte landen in haar verslag van 2009 werd Irak als laatste gerangschikt, Afghanistan voorlaatste. In april 2010 bracht Amnesty International een rapport uit, getiteld "Iraq: Human Rights Briefing," De conclusie: "de situatie van de mensenrechten in het land blijft schrijnend. Alle partijen in dit immer voortdurende conflict hebben grove misbruiken gepleegd en de burgerbevolking blijft de dupe van het aanhoudende geweld. De veiligheidssituatie is nog steeds precair, ondanks enige verbetering in 2009. Aanvallen op burgers, arrestaties, ontvoeringen, gewapende conflicten zijn dagelijkse kost.”

Er is nog steeds geen functionerende regering in Irak. "Sommige cynische analisten beweren dat de huidige situatie precies is wat de VS (en Israël) wilden of wat Washington in gedachten had toen zij de grondwet heeft opgesteld. De huidige Iraakse verdeeldheid houdt het land zwak en overgeleverd aan de genade van de VS en geeft deze laatsten de mogelijkheid om hun rol als “vredesmacht” te blijven spelen en zo hun aanwezigheid te bestendigen”, schrijft Saad Jawad, hoogleraar politieke wetenschappen aan de Universiteit van Bagdad.[19]

Wie bedreigt de veiligheid in Irak? Wie is verantwoordelijk voor de dodelijke aanslagen, autobommen enz...? Er doen veel verhalen de ronde over de betrokkenheid van de veiligheidstroepen. Op 28 augustus arresteerden de Amerikaanse strijdkrachten Ali al-Lami Faisal, een afgevaardigde van Ahmad Chalabi, ooit de favoriete Iraakse politicus van de regering-Bush. Ze verdenken hem ervan betrokken te zijn bij bomaanslagen die zowel Irakese als Amerikaanse slachtoffers gemaakt hebben. Al Lami is een sjiitische moslim en lid van de partij van Moqtata Al Sadr. Hij is ook lid van het uitvoerend orgaan van het “Justice and Accountability Committee”, dat geleid wordt door Chalabi.[20] De betekenis van dit stukje informatie is dat de schurken, die naar Irak kwamen met de Amerikaanse troepen, wier milities gewapend, gefinancierd en getraind werden door de VS, op zijn minst gedeeltelijk verantwoordelijk zijn voor de eindeloze reeks van bomaanslagen die het land teisteren.

Met deze feiten in het achterhoofd, is het verbazingwekkend om de VS leiders te horen verkondigen dat de afgelopen 7 jaar een "goed resultaat” zijn voor de Verenigde Staten". Obama kondigde het zogenaamde einde van de gevechtsopdrachten in Irak aan.[21] Hij weigerde terug te kijken op 7 jaar catastrofe, hij wil kijken naar de toekomst, ontsnappen aan zijn verantwoordelijkheden. Misschien wel de meest opvallende reactie op de toespraak van Obama kwam van Chris Floyd:

 Nadat hij op 31 augustus het "einde aan de gevechtsmissie in Irak" aankondigde, uitte Obama misschien wel de meest grove, bitter pijnlijke leugen die avond: 'Doorheen dit opmerkelijk hoofdstuk in de geschiedenis van de Verenigde Staten en Irak, hebben we voldaan aan onze verantwoordelijkheid". "We hebben voldaan aan onze verantwoordelijkheid! " Nee, meneer de President, dat hebben we niet. Niet vooraleer veel hooggeplaatste Amerikanen in het beklaagdenbankje staan voor oorlogsmisdaden. We hebben pas voldaan aan onze verantwoordelijkheid als de Verenigde Staten voor honderden miljarden dollars herstelbetalingen verrichten aan de bevolking van Irak, voor de verkrachting van hun land en de massamoord op hun volk. We hebben pas voldaan aan onze verantwoordelijkheid als de Verenigde Staten zijn grenzen opent, om al diegenen op te nemen die werden en zullen worden verdreven uit Irak omwille van de doffe ellende waarin we het land hebben gestort, om diegenen te verwelkomen die op de vlucht zijn voor de criminelen en sektariërs die we op hen hebben losgelaten - en macht gegeven - in het land. We zullen pas voldaan hebben aan onze verantwoordelijkheid als u, Mijnheer de president, op uw knieën gaat en, in zak en as, een Nationale Dag van schaamte afkondigt die ieder jaar moet worden herdacht met klaagzangen, herstelbetalingen en bekentenissen van bloedschuld voor onze misdaad tegen de menselijkheid in Irak."[22]

Maar de VS zijn niet van plan om herstelbetalingen te verrichten voor de aangerichte schade. Integendeel: Christopher Crowley, verantwoordelijke van USAID in Irak, zei dat de druk op de Irakezen om de Amerikaanse steunprogramma’s voor Irakese slachtoffers over te nemen onderdeel is van een algemene trend voor alle Amerikaanse hulpprogramma's in Irak. De VS is 'op zoek naar een grotere bijdrage van de (Iraakse) regering in deze programma's zodat ze duurzamer worden naarmate de tijd vordert, “. Crowley zei dat velen in de VS geloven dat Irak de middelen heeft om het land weer op te bouwen na de oorlog, met de derde 's werelds grootste bewezen reserves van ruwe olie. Gevraagd waarom de Iraakse regering moet betalen voor de doden veroorzaakt door Amerikaanse activiteiten, zei hij dat de slachtoffers " Iraakse burgers zijn."[23] Dit is echt ongelooflijk: De VS willen dat de Iraakse regering de compensaties betaalt voor de vernietigingen en de moorden die de Amerikaanse militaire machine heeft veroorzaakt. De redenen die zij geven zijn: a) Irak kan een heleboel olie verkopen en met dat geld het land terug opbouwen en b) de slachtoffers zijn Irakezen en dus moeten de schadevergoedingen worden betaald door ... Irakezen. Omgekeerde logica is dit. Reactie van een Irakees: "Iemand valt illegaal mijn huis binnen en vernietigt alles en doodt mijn familie en hij vraagt me om voor de schade op te draaien? Zijn dit barbaren die net uit een grot komen?"

Al deze vernietiging heeft de Amerikaanse belastingbetaler een hoop geld gekost. "Nu de Verenigde Staten de oorlog beëindigen in Irak, blijkt dat onze schatting van 3000 miljard dollar (voor zowel de overheidskosten als de bredere impact van de oorlog op de economie van de VS) te laag was. Bijvoorbeeld, de kosten van diagnose, behandeling en compensatie van gehandicapte veteranen is een hogere kost gebleken dan we verwacht hadden", schrijft Joseph Stiglitz in de Washington Post.[24] Bovendien, een rapport gepubliceerd door de Indische Strategic Foresight Group, in een boek getiteld “De kosten van het conflict in het Midden-Oosten”, heeft berekend dat de conflicten in het gebied gedurende de afgelopen 20 jaar de naties en volkeren van de regio 12.000 miljard dollar hebben gekost. Het Indiase rapport voegt eraan toe dat het Midden-Oosten "een record aan militaire uitgaven heeft besteed in de afgelopen 20 jaar en het wordt beschouwd als de meest bewapende regio in de wereld."[25] Stel je voor dat dit bedrag zou zijn besteed aan de ontwikkeling van het platteland en stedelijke infrastructuur, dammen en reservoirs, ontzilting en irrigatie, bebossing en visserij, industrie en landbouw, de geneeskunde en de volksgezondheid, huisvesting en informatietechnologie, werkgelegenheid, gelijkmatige ontwikkeling van steden en dorpen, en het herstel van de verwoestingen van de oorlog, in plaats van aan wapens die alleen maar kunnen vernietigen.

De ondraaglijke lichtheid van de Irakese openbare diensten

Zoals hierboven vermeld, vallen basisbehoeften zoals drinkwater, betrouwbare elektriciteit, vuilnisophaling, een goed functionerende riolering, werkgelegenheid, gezondheidszorg, enz. buiten het bereik van de overgrote meerderheid van de Irakezen. Irak is afgegleden naar een tijd van duisternis, niet alleen in figuurlijke, maar ook in de zeer letterlijke zin, want licht is een schaars goed geworden. De klachten over het openbaar elektriciteitsnet dat de Iraakse burgers slechts een paar uur per dag elektriciteit bezorgt, zijn sterk gestegen. De Iraakse politie gebruikte waterkanonnen en wapenstokken om demonstranten uiteen te drijven in de zuidelijke stad Nassiriya nadat protesten waren opgelaaid op 22 augustus over de abominabele toestand van de elektriciteit en tekortschietende dienstverlening. Soortgelijke demonstraties vonden reeds plaats in Nassiriya in juni, toen 1.000 manifestanten probeerden het Provincieraadsgebouw te bestormen, en ook in Basra, waar twee mensen omkwamen bij confrontaties met de politie.[26]

Gewelddadige protesten in verscheidene steden in juni, over gebrek aan voldoende elektriciteit, dwongen Irak’s elektriciteitsminister Kareem Waheed tot ontslag.[27]

Hij werd vervangen door Hussain al-Shahristani, minister van Olie van Irak, die naar Irak kwam in 2003 met de US / UK tanks. Hij vaardigde een decreet uit: " Verbied alle vakbondsactiviteiten en stop alle vormen van samenwerking en officieel overleg met de vakbonden van de elektriciteitssector; geef de richtlijn aan het management om de politie te helpen de vakbondskantoren te sluiten en alle documenten, meubels, computers in beslag te nemen.”

Akram Nadir, de internationale vertegenwoordiger van de Federatie van Werknemers en de vakbonden in Irak, FWCUI, dringt er op aan dat mensen protestbrieven zouden schrijven naar Al-Shahristani met de duidelijke boodschap: "Deze richtlijnen zijn een duidelijke schending van internationale arbeidsnormen die uw regering verplicht is na te leven, en wij roepen u op om koers te wijzigen en deze aanval op de Iraakse vakbonden te stoppen."[28]

Na de "Desert Storm"-bombardementen in 1991 waren de elektriciteitscentrales en hoogspanningsleidingen voor 91% uitgeschakeld: 95 centrales en alle leidingen van 400.000 en 135.000 volt. De olieaanvoer voor 100% stilgevallen: de olievelden van Kirkoek in het noorden en Roemaila in het zuiden, raffinaderijen, pompstations, de olieterminals voor de export in Um Qasr en Fao: alle geëlimineerd. Irakezen waren in staat de elektriciteit te herstellen binnen 6 maanden, ondanks de strenge sancties tegen het land. De reconstructiecampagne na het einde van de vijandelijkheden in maart 1991 was een ongelooflijke verwezenlijking. Nu, na 7 jaar 'bevrijding', functioneren de openbare basisdiensten nog steeds niet naar behoren.

Een blogger schreef: "Tijdens het bewind van de oude minister hadden we elektriciteit gedurende twee uur wel en vier uur niet. Dit betekent dat we acht uur elektriciteit per dag hadden. Soms was het minder dan dat. Nu en tijdens het bewind van Shahristani, hebben we minder dan vier uur per dag elektriciteit gedurende de bloedhete zomer van Irak waar de temperatuur altijd boven de 50 graden stijgt gedurende meer dan drie maanden. De excellentie meent de reden voor het probleem te kennen en heeft een zeer eenvoudige oplossing om het dilemma van de elektriciteit op te lossen. Hij is van mening dat wij (Iraakse volk) teveel elektriciteit verspillen en dat alle families 's nachts in één kamer zouden moeten samen slapen. Ik weet niet hoe hij dit over zijn lippen kan krijgen of zo’n schandelijke oplossing zelfs maar in overweging te nemen."[29]

Shahristani hoeft zich geen zorgen te maken over de zomerse hitte. Bekijk even enkele salarissen van de Iraakse Excellenties: Iraakse president: circa 700.000 dollar per jaar. Iraakse vice-presidenten: 600.000 dollar per jaar. Iraakse persbureaus beweren dat vice-president Adel Abdul Mahdi een miljoen dollar per maand krijgt, in totaal. Maliki's salaris is gelijk aan dat van de Iraakse president.

Hoofd van de Hoge Juridische Raad: ongeveer 100.000 dollar per maand.

Hun pensioen: 80 procent van het laatst ontvangen salaris voor de rest van hun leven.[30]

 Vrijheid? Rechtvaardigheid?

 Deel II: Eindeloze bezetting en zijn bedrieglijke effecten.

Terugtrekking?

Zelfs op het moment dat president Barack Obama het einde van de gevechtsmissie in Irak aankondigde, leverden de Amerikaanse troepen nog strijd. Amerikaanse soldaten grendelden een noordelijke dorp af op woensdag 1 september terwijl hun Iraakse partners een raid uitvoerden, huizen binnenvielen en tientallen vermoedelijke opstandelingen arresteerden.[31]

"Samen met de Grote Muur van China," zei VS ambassadeur Hill, "is de Amerikaanse ambassade in Bagdad een van die dingen die je kunt zien met het blote oog vanuit de ruimte. Ik bedoel, het is enorm."[32] Inderdaad. Op 104 hectare is het de grootste Amerikaanse ambassade ter wereld. Het heeft o.a.zes appartementsgebouwen, een luxe zwembad, evenals water-en rioolzuiveringsinstallaties. (...) Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft om een mini-leger verzocht dat dit fort Amerika kan beschermen - waaronder 24 Black Hawk helikopters en 50 bom-bestendige voertuigen.[33]

Na de zogenaamde “terugtrekking” blijven er toch nog steeds 50.000 Amerikaanse troepen in 94 militaire bases, die het Iraakse leger "adviseren" en opleiding geven, " veiligheid verschaffen " en "contra-terrorisme"-missies verrichten. Ongeveer 5.800 van hen zijn piloten, zei generaal-majoor Joseph Reynes, directeur van het Air Component Coordination Element for U.S. Forces-Iraq.[34]

Ondertussen heeft de Amerikaanse overheid de bezetting niet alleen een andere naam gegeven, het heeft deze bezetting ook geprivatiseerd. Er zijn ongeveer 100.000 private contractors werkzaam voor de bezetter, onder wie meer dan 11.000 gewapende huurlingen, meestal "onderdanen van derde landen", ontwikkelingslanden dus. Een Peruaanse en twee Oegandese privé-veiligheidsagenten werden gedood bij een raketaanval op de Green Zone twee weken geleden.[35]

Het Pentagon kan dan al de strijdkrachten in Irak sterk verminderen, de militairen willen de inspanningen opvoeren om de media te beïnvloeden in dat land - evenals in de VS. "Het is essentieel voor het welslagen van de nieuwe Iraakse regering en de Amerikaanse Irak-missie om zowel effectief te communiceren met onze strategische publiek (dat wil zeggen het Iraakse, pan-Arabische, internationale en Amerikaanse publiek) als goodwill te creëren voor onze kernthema's", aldus de wervingsannonce van een team van 12 privé contractors om in Irak "strategische communicatiemanagement services” uit te bouwen.[36]

Het duidelijke en simpele feit is dat de oorlog en de bezetting zal doorgaan tot het volk van Irak en de wereld de VS tot totale terugtrekking dwingen. Mensen in dit land (de VS) hebben de bijzondere verantwoordelijkheid om een sterke beweging uit te bouwen die vastberaden politieke oppositie voert tegen de voortdurende bezetting van Irak en de oorlog die gevoerd wordt door de Amerikaanse overheid. Laat je niet misleiden door te denken dat Obama of een presidentiële administratie Irak zal verlaten op eigen initiatief, concludeert Kenneth J. Theisen van de VS anti-oorlogsbeweging groep "World Can't Wait".[37] Het Iraakse Nationale Volksverzet heeft zijn activiteiten tegen de bezetting onlangs alvast opgevoerd: Er is een grote toename van raket-en mortieraanvallen op de vesting van de Green Zone in Bagdad en op de luchthaven, verklaarde Brig. Gen Ralph O. Baker, de plaatsvervangend commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in Midden-Irak. Generaal Baker zei dat er sprake was van ongeveer 60 dergelijke aanvallen in de laatste twee maanden in vergelijking met "twee of drie" in de voorgaande maanden.[38]

De verfoeilijke onderschatting van de burgerslachtoffers.

Terwijl de vernietiging van Irak wordt beschouwd door het regerende elite van Washington als een "goed resultaat voor de Verenigde Staten", bepalen de meeste journalisten in de mainstream pers het aantal burgerslachtoffers op ongeveer 100.000. Nog een leugen, een grove onderschatting en een belediging voor het Iraakse volk. Dat aantal komt van Iraq Bodycount, een organisatie die waardevol werk doet in het verzamelen van gegevens van de sterfgevallen die worden gemeld in de Westerse pers.[39] Maar hun cijfers kunnen niet dienen als een wetenschappelijke norm voor een relevante schatting van het aantal Iraakse slachtoffers.

Laten we een paar voorbeelden geven: Twintig duizend[40] van Irak’s 34.000 geregistreerde artsen hebben Irak verlaten na de Amerikaanse invasie. In april 2009 waren minder dan 2000 van hen teruggekeerd, hetzelfde aantal dat gedood werd in de loop van de oorlog.[41] Iraq bodycount heeft ongeveer 70 artsen in hun database van slachtoffers,[42] wat betekent dat ze slechts 3,5% van het geschatte aantal vermoorde artsen in hun database hebben opgenomen.

Iraq bodycount heeft 108 academici opgenomen in haar database. Het BRussells Tribunal heeft een gedeeltelijke lijst van 448 vermoorde academici,[43] samengesteld uit verschillende bronnen. Hoewel deze lijst zeer onvolledig is, bevat Irak Bodycount’s lijst slechts 24% van de academische slachtoffers gemeld door het BRussells Tribunal.

Misschien wel de best gecontroleerde categorie slachtoffers in deze oorlog zijn de media professionelen. Het BRussells Tribunal heeft een lijst van 354 gedode mediaprofessionals.[44] Al-Iraqiya directeur-generaal Habib al-Sadr vertelde aan AFP in september 2007 dat ten minste 75 van zijn personeelsleden waren omgekomen sinds hij de leiding overgenomen had van het TV-kanaal in 2005 en nog eens 68 werden gewond.[45] Het BRussells Tribunal had op dat moment minder dan 1/3de van dit aantal in haar database. Maar het aantal van Iraq bodycount staat thans op slechts 241 slachtoffers.

Les Roberts, auteur van de twee Lancet studies over sterftecijfers in Irak, verdedigde zich op 20 september 2007 tegen de aantijgingen dat zijn onderzoeken "erg gebrekking” zouden zijn: "Een studie van 13 door oorlog getroffen landen, voorgesteld tijdens een conferentie in 2007 aan de universiteit van Harvard, besloot dat meer dan 80% van de gewelddadige sterfgevallen in conflicten niet gemeld werden door de pers en regeringen. Ambtenaren in de Iraakse stad Najaf werden onlangs geciteerd door Middle-East Online. Zij beweerden dat 40.000 niet-geïdentificeerde lichamen begraven zijn in die stad sinds het begin van het conflict. In een toespraak voor Rotariërs, uitgezonden door C-SPAN op 05 september 2007, verklaarde HE Samir Sumaida'ie, de Iraakse ambassadeur bij de Verenigde Staten, dat er 500.000 nieuwe weduwen zijn in Irak. De Baker-Hamilton Commissie stelde eveneens vast dat het Pentagon gewelddadige incidenten onder-rapporteerde met een factor 10. Ten slotte, de gerespecteerde Britse polling firma ORB gaf de resultaten vrij van een enquête waaruit bleek dat 22% van de huishoudens tijdens de bezetting van Irak een lid had verloren door geweld, hetgeen neerkomt op 1,2 miljoen doden. Deze bevinding bevestigt grosso modo een minder nauwkeurig geformuleerde BBC poll afgelopen februari dat 17% van de Irakezen hadden gemeld dat een lid van hun familie slachtoffer was van geweld. Er zijn nu twee peilingen en drie wetenschappelijke onderzoeken die alle suggereren dat de officiële cijfers en de op media gebaseerde ramingen in Irak 70-95% hebben gemist van alle sterfgevallen. Het is de evidentie zelf dat de omvang van onder-rapportering door de media alleen maar toeneemt met de tijd."[46]

Een nota van de Sir Roy Anderson, Chief Scientific Adviser van het Britse Ministerie van Defensie, vermeldde dat: "Het (Lancet) studie-design is robuust en gebruikt methoden die worden beschouwd als dicht bij de "beste praktijken" op dit gebied, gezien de problemen van de gegevensverzameling en-verificatie in de huidige omstandigheden in Irak. "In een e-mail, uitgebracht door het Britse Foreign Office, waarbij een ambtenaar vragen stelt over het Lancet rapport, antwoordt een official: "Maar de enquêtemethoden hier gebruikt kunnen niet worden verwezen naar de prullenmand, het is een beproefde manier voor het meten van sterftecijfers in conflictgebieden."[47]

De discussie over het aantal slachtoffers in deze oorlog is nog lang niet voorbij, maar we kunnen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het getal van + 1 miljoen extra doden als gevolg van deze oorlog vooropstellen, de meeste van hen omgekomen door gewelddadige oorzaken. Een archief van artikelen over de verhitte discussies in de Pers en op blogs over de aantallen civiele slachtoffers tijdens de Amerikaanse bezetting is te vinden op de BRussells Tribunal website: http://www.brusselstribunal.org/Lancet111006.htm  

 Een donkere zomer voor Irakese academici

Het BRussells Tribunal is bekend voor haar campagne die startte in 2005 om bewustzijn te creëren over de situatie van de Iraakse academici. Zij krijgt regelmatig updates van standrechtelijke executies van Iraakse academici uit een verscheidenheid van Iraakse bronnen. Hier is een kort overzicht van de slachtoffers die werden vermoord tijdens de zomer:

Ehab Al-Ani, directeur van het ziekenhuis in Al Qaim, werd gedood op 5 juni 2010 door een bermbom. Uit het eerste onderzoek bleek dat Dr Al Ani niet willekeurig was gedood.

Op 29 juni, werd Ahmed Jumaa, vice-kanselier van de Islamitische Universiteit in Ramadi, gedood door een bermbom in Hit. Op dezelfde dag werd Professor Ali Sayegh Zidane, een specialist op het gebied van kanker in de Harithiya ziekenhuis in Bagdad vermoord door gewapende mannen.

Op 14 juli vond de Iraakse politie het ontbonden lichaam van een universitair hoofddocent Adnan Al-Makki, die dood was gestoken met een mes, in zijn huis in Bagdad. Op dezelfde dag werd een onbekende hoogleraar aan de universiteit vermoord door gewapende mannen in West-Bagdad.

Op 11 augustus, vroeg in de ochtend, bestormden schutters het huis van Dr Intisar Hasan Al Twaigry, directeur van het Illwiyah verloskundige ziekenhuis in Bagdad. Ze bonden haar man vast, schoten alleen Dr Al Twaigry dood en verlieten het huis met 20.000 $.

Mohammed Ali El-Din, gespecialiseerd in Farmacie, werd gedood in de namiddag van 14 augustus in de buurt van Al Numaniya. Hij werd aangevallen door gewapende mannen. Ze openden het vuur op de professor en hij stierf onmiddellijk. De professor kwam terug naar Irak een paar maanden geleden na een studieperiode in George Washington University, USA.

Dr. Kamal Qasim Al Hiti, prof. Sociologie, werd ontvoerd in Bagdad op 14 aug 2010, om 16 uur. Een paar weken daarvoor ontving hij een brief met een kogel en een nota met een bedreiging om het land te verlaten. Zijn gemartelde lichaam werd gevonden op 22 augustus in de rivier de Tigris tegenover de Groene Zone, in het district Karád (onder controle van de Islamitische Hoge Raad - Badr Brigade). Zijn gezicht was gedeeltelijk verbrand, hij was gemarteld en opgehangen. Hij was zeer uitgesproken tegen de bezetting. Hij was de redacteur van Al Mustaqila krant, wier kantoren werden overvallen en uiteindelijk verboden vanwege kritiek op de bezetter en haar milities.[48]

Op 28 augustus 2010 ontving het BRussells Tribunal de volgende e-mail: "Ik zou graag de naam van mijn goede vriend Dr.Samer Saleem Abbas toevoegen, die in zijn privé echografie -kliniek koelbloedig vermoord werd door een gangster met een pistool met geluiddemper, en die nadien aan de aanwezige patiënten vertelde: "er is geen noodzaak meer om te blijven wachten in de kliniek: uw arts is dood". Dr.Samer werd neergeschoten met 5-6 kogels, waarvan één in zijn mond ... Hij werd gedood met een pen in zijn hand. Hij werkte als Radioloog / Specialist en was voorzitter van de radiologie-afdeling van een gespecialiseerd chirurgisch ziekenhuis (Al-Jerahat Ziekenhuis) in Bagdad Medical City.

We hebben de collegezaal in zijn departement naar hem genoemd.

We praatten en droomden samen over het uitbouwen van de afdeling radiologie in Irak na de oorlog.

Ik hoop dat deze informatie voldoende is om zijn naam toe te voegen aan Uw lijst."

Er is geen einde in zicht van de gerichte moorden op Irak’s beste en briljante geesten. Ruwweg 40% van de middenklasse van Irak had het land reeds ontvlucht voor het einde van 2006. De situatie is sindsdien alleen maar verslechterd, hoewel in een lagere frequentie. Acties om deze braindrain in te dijken blijven nog steeds zeer noodzakelijk. Maar de meeste waarnemers zien de regering geen concrete maatregelen nemen die de nodige voorwaarden creëren voor de opgeleide middenklasse om veilig terug te keren. En zonder deze middenklasse heeft Irak geen levensvatbare toekomst.