DE VERNIETIGING VAN HET HOGER ONDERWIJS IN IRAK GAAT DOOR:

Brandende vuren, fictieve diploma’s en geweren met geluidsdempers

Dirk Adriaensens - 1 December 2011

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens

Op 6 oktober kondigde Ali Al-Adeeb, de huidige Irakese minister van Hoger Onderwijs en Wetenschappelijk Onderzoek, een nieuw driejarig hervormingsplan aan voor het hoger onderwijs. In de periode 2011-14 wil hij het vernietigde Irakese hoger onderwijs weer opbouwen, door aan de universiteiten financiële en administratieve onafhankelijkheid te verlenen.  Zo staat het op zijn website[1]. Irakees talent in het buitenland aantrekken en het stimuleren van internationale samenwerking moeten de motor worden voor de ontwikkeling van het hoger onderwijs. Er wordt gefocust op kwaliteitsontwikkeling, versnelde wetenschappelijke ontwikkeling en het afleveren van geschoolde arbeidskrachten.

Op 10 oktober 2011, tijdens een speech ter gelegenheid van een graduaatsplechtigheid aan de Universiteit in Karbala, noemde Al-Adeeb het Irakees onderwijs “onthutsend slecht” ten gevolge van jaren “bezetting en nutteloze zaken” (daarmee bedoelt hij de sancties en de bezetting door de VS), terwijl de rest van de wereld vooruit ging[2]. 

Tijdens een internationale conferentie aan de Universiteit Gent, georganiseerd door het BRussells Tribunaal[3] en MENARG[4] van 9 tot 12 maart 2011, weerklonk een echo van de visie van Al-Adeeb via Hans-Christof von Sponeck, voormalig humanitair VN-coördinator voor Irak als volgt: “De vroegere trots van Irak, namelijk zijn onderwijssysteem, is totaal ineengestort.”[5]

Op 30 november besprak Ali al-Adeeb met de Canadese ambassadeur in Bagdad de procedure om Irakese studenten toe te laten aan Canadese universiteiten.  De minister is van plan 10.000 studenten in het buitenland te laten studeren om tegemoet te komen aan de nood aan specialisten die het land broodnodig heeft. De ambassadeur verklaarde werk te maken van de toelating om Irakese studenten te laten studeren aan Canadese universiteiten[6].  Op 29 november werd gemeld dat vertegenwoordigers van de Oregon State University en het Irakees Ministerie van Hoger Onderwijs en Wetenschappelijk Onderzoek een memorandum ondertekend hadden waardoor honderden docenten en studenten naar de OSU zouden kunnen komen voor opleiding en onderzoek[7].

Op 23 oktober ontving Ali Al-Adeeb een Russische delegatie. Hij riep toen Rusland op om de wetenschappelijke en culturele samenwerking met Irak te vergroten. Adeeb stelde tevens voor om meer Irakese studenten toe te laten aan Russische universitieten, meer in het bijzonder voor ingenieursopleidingen.

Schitterende plannen en mooie woorden. Maar de situatie op het terrein ziet er hemaal anders uit.

De minister van Hoger Onderwijs: een vos in het kippenhok?

Wie is Ali Al Adeeb? Ali al-Adeeb is een hooggeplaatst lid van de Islamitische Dawa Partij. Hij keerde terug uit ballingschap uit Iran naar Irak in 2003, in het spoor van de Amerikaanse tanks. In april 2006 werd hij getipt als een kandidaat voor de post van premier. Al-Adeeb werd ook benoemd tot lid van de commissie die de illegale grondwet van Irak heeft opgesteld tijdens de bezetting in 2005. Ali Al-Adeeb (echte naam Ali Akbar Zandi?) zou, volgens Irakese bronnen, een broer hebben, die lid is van de Iraanse Shura Raad.

Ali Al-Adeeb is verplicht om zijn studenten naar het buitenland te sturen, want binnenkort zijn er aan de Irakese universiteiten geen gekwalificeerde docenten meer voorhanden om les te geven.

Hierna volgt het ware verhaal, dat ons een totaal ander beeld schetst over de toestand van het Hoger onderwijs in Irak.

Brandende vuren, fictieve diploma’s

Uitslaande kleine brandjes in de kantoren van de verschillende ministeries en regeringsgebouwen in Bagdad brengen normaal veiligheidstroepen op de been om te zoeken naar een brandstichter, ofwel gaat men kijken of er ergens een kortsluiting is. In deze zaak echter lijkt de brand eerder te maken hebben met de werkzaamheden van de Irakese Parlementscommissie voor Integriteit (Col), een onafhankelijk orgaan dat verantwoordelijk is voor het onderzoek naar corruptie op alle niveaus van de Irakese regering. Op 4 juli 2011, ontstond er een brand in het kantoor van het Ministerie van Hoger Onderwijs, dat certificaten aflevert. In maart 2011 verklaarde de CoI dat maar liefst 20.000 benoemde staatsambtenaren hun job hebben gekregen op basis van vervalste diploma's. Bovendien, zo meldt de Col, lijken de vervalsingen niet beperkt te blijven tot de lagere ambtenaren, maar ook hooggeplaatste regeringsleden maken er gebruik van[8]. De Irakese krant Azzaman meldde op 8 oktober 2011, op gezag van diezelfde Col: "Meer dan 30.000 Irakese ambtenaren, onder hen hoge functionaissen, hebben hun job verkregen op basis van valse certificaten en diploma's." [9] Verschillende bronnen geven aan dat de nep-diploma's en studiecertificaten verkocht werden voor 1.500 tot 7.000 dollar. Ambtenaren van het Irakese Ministerie van Hoger Onderwijs worden met de vinger gewezen, want dat Ministerie heeft de afgelopen jaren ook licenties uitgereikt aan een hele reeks schimmige universiteiten[10]. Hassan Sinead, de voorzitter van het Comité voor Veiligheid en Defensie van het Irakese Parlement, verklaarde op 21 juni 2011 dat er alleen al in de Ministeries van Binnenlandse Zaken en van Defensie ongeveer negentienduizend ambtenaren met nepdiploma’s tewerkgesteld zijn[11]. Corruptie, gekochte certificaten en frauduleuze diploma’s zijn tegenwoordig schering en inslag in Irak en vormen een ernstige bedreiging voor de verdere ontwikkeling van het land[12].

Geweren met geluidsdempers

In de vroege ochtend van 31 juli 2011 vermoordde een groep onbekende gewapende mannen de directeur-generaal van het Irakees Ministerie Hoger Onderwijs en Wetenschappelijk Onderzoek - Dawood Salman Rahim en zijn zoon, Hassanein – toen zij met de wagen door het westen van Bagdad reden in het district Ghazaliya[13]. Dr Rahim had voordien aan zijn vrienden gezegd dat hij riskeerde vermoord te worden,  omdat hij weigerde een verzoek van Ali Al-Adeeb in te willigen, namelijk de sjiitische Hawza-religieuze-certificaten gelijk te stellen met wetenschappelijke doctoraatsdiploma’s. Dr Rahim had de minister gevraagd om hem hiervoor een ​​schriftelijke machtiging te verlenen. De minister had ermee gedreigd hem te dwingen tot inschikkelijkheid in deze kwestie. Veiligheidsfunctionarissen van het Ministerie deden een inval in zijn huis, twee dagen voor hij werd vermoord, en namen het kentekenbewijs van zijn auto en zijn rantsoenbons mee.  Hij werd vermoord met een geweer met geluidsdemper, twee dagen na de raid op zijn huis.

Ali Al-Adeeb: Vervalst Diploma?

Irakese bronnen beweren dat zelfs het diploma van Ali Al-Adeeb is vervalst. Zijn diploma certificaat werd afgeleverd op 30-09-2010, na zijn benoeming tot minister, en vermeldt dat hij is afgestudeerd aan de onderwijsfaculteit van de Universiteit van Bagdad op 30/06/1965. Ali Al-Adeeb was toen 19 jaar oud – hij is geboren in 1946. In Irak kan je als 19-jarige onmogelijk zulk diploma behalen.

Ali Al-Adeeb’s virulent sectarisme en selectieve de-Baathhificatie

Honderden mensen zijn onlangs gearresteerd, overal in Irak, tijdens een operatie van de veiligheidstroepen tegen leden van de verboden Baathpartij. Het hardhandig optreden startte in oktober 2011, toen het Ministerie van Hoger Onderwijs jacht maakte op leden van de Tikrit Universiteit in Salahaddin. Dit optreden werd snel gevolgd door een golf van arrestaties in zeker zes van de achttien Irakese provincies. Begin november heeft de regering aangekondigd dat 655 voormalige Baathisten waren opgepakt[14].  In zijn departement is Ali al-Adeeb, de tweede man in Maliki's Dawa partij, begonnen met het toepassen van een virulente anti-Baathpolitiek, sinds hij Minister van Hoger Onderwijs werd[15].

Irak-commentator Reidar Visser heeft het over het "selectief de-Baathificatie” proces in Irak.

"Het is een historisch feit dat zowel Sjiieten als Soennieten met miljoenen hebben samengewerkt met het oude regime. Zo waren het bijvoorbeeld Sjiitische stammen die de "sjiitische” rebellie in het zuiden in 1991 neersloegen. Toch hebben de ballingen, die terugkeerden naar Irak na 2003,  geprobeerd om een ​​kunstmatig verhaal te verspreiden, waarin de erfenis van de pragmatische samenwerking met het Baath-regime niet op een systematische en neutrale wijze wordt behandeld. In plaats daarvan worden bepaalde politieke tegenstanders (vaak Soennieten) als "Baathisten" bestempeld en verzwijgt men de banden met het Baathisme als het over de eigen politieke vrienden gaat (zeker als het toevallig Sjiieten zijn). Het resultaat is een hypocriete en sektarische benadering van de hele kwestie van de de-Baathificatie, die ervoor zorgt dat een nieuw Irak op wankele fundamenten wordt gebouwd. (De Sadristen, bijvoorbeeld, hebben de leiding genomen in deze agressieve de-Baathificatiecampagne, maar het is bekend dat veel Sadristen in het verleden banden hadden met de Baath partij.) "[16]

De vernietiging van de restanten van de Irakese intellectuele klasse

De rector van de Universiteit van Tikrit gaf op 14 oktober 2011 zijn ontslag,  nadat Ali Al-Adeeb 300 universitaire docenten had ontslagen, 140 bedienden en professoren, enkel en alleen al aan de Universiteit van Tikrit[17]. De rector van de universiteit verklaarde dat het allemaal zeer goede docenten waren. Irakese bronnen beweren dat de Minister van Hoger Onderwijs reeds een 1.200-tal docenten ontslagen heeft, sinds hij Minister werd. Ali Al-Adeeb wil ook de islamitische wet opleggen aan de Irakese universiteiten, door het invoeren van sektarisme, het verplicht maken van de sluier, van de scheiding van mannen en vrouwen. Dit leidt tot grote ontevredenheid in universitaire kringen.

Meer dan 20.000 prominente Irakese academici en professionals zijn het land ontvlucht. Van de 6700 Irakese hoogleraren die zijn gevlucht sinds 2003, zo meldde de Los Angeles Times in oktober 2008, zijn er slechts 150 teruggekeerd[18]. Het is immers niet veilig om terug te keren. Het BRussells Tribunal waarschuwde al op 26 april 2009, dat "weinig academici die terugkeren werk vinden en dat hen een verre van warm onthaal wacht "[19]. Deze verklaring van het BRussells Tribunal waarschuwde de academici, die uitgenodigd of gedwongen werden om terug te keren, op te letten voor criminele acties, zoals ontvoeringen en moorden. Sinds de door de VS geleide invasie in 2003, is de intellectuele klasse van Irak onderworpen aan een systematische en permanente campagne van intimidatie, ontvoering, afpersing, willekeurige executies en gerichte moordaanslagen[20]. Tot op heden is er geen systematisch onderzoek ingesteld naar deze moorden op honderden hoogleraren. Thans elimineert Ali Al-Adeeb wat er nog rest van het intellectueel kapitaal van Irak. Dit kunnen we gelijkstellen met Educide: de vernietiging van het onderwijssysteem[21].

De huidige Irakese regering voert een beleid van uitsluiting van ervaren professoren, die de regering vervolgens vervangt door mensen die verbonden zijn aan een politieke partij (bij voorkeur de machtspartijen van Maliki en Moqtada Al Sadr), of door andere ondeskundige “professoren” met een vervalst universitair diploma. Toch lijkt het voor Mr Al-Abeeb nog niet voldoende om bekwame professoren uit hun ambt te ontzetten. Veel Irakese academici worden verplicht om tegen hun wil met pensioen te gaan, omdat de overheid hen dat beveelt, terwijl ze op het hoogtepunt van hun capaciteiten staan. De situatie van de Irakese academici in het buitenland is al even verschrikkelijk. Degenen die in Europa, de VS of Azië verblijven, hebben hun pensioenrechten in Irak verloren. Honderden van hen hebben geen inkomen, omdat ze beroofd zijn van hun pensioenrechten in hun land.

Doodseskaders in het ministerie van Hoger Onderwijs?

 www.iraqirabita.org  meldde op 17 november dat Ali Al-Adeeb een sektarisch Shia-doodseskader leidt, dat als belangrijkste taak heeft om Irakese Soennitische academici en Soennitische officieren en politieagenten van de vroegere regering uit te roeien. Het doodseskader wordt Asaaib Ahl Al-Haq genoemd, is actief in Bagdad (in de Al Thawra wijk). Het wordt geleid door Ali Al-Adeeb zelf en staat onder rechtstreeks toezicht van zijn Office Manager, Majid Al Gharrawi, die ook al een leidende rol speelde in de recente golf van arrestaties. Het doodseskader ontvangt van de Office Manager van Al Adeeb informatie over studenten en professoren uit de Bab Al Muadam Universiteiten en de Al Mustansiriyah Universiteit. Wie naar verluidt linken heeft met Baathisten of wie Soenniet is, riskeert te worden ontvoerd of vermoord. Volgens Iraqirabita hebben veel werknemers van het Ministerie van Hoger Onderwijs valse Irakese namen en werken ze rechtstreeks samen met de Iraanse inlichtingendienst.

Het gevolg is dat nog meer professoren het land ontvluchten. Een Irakese krant publiceerde het verhaal van een professor die in het hoofd werd geschoten en in kritieke toestand naar het ziekenhuis werd gebracht, maar hij overleefde. Hij schreeuwde: "alsjeblieft, als ik sterf, laat mijn vrouw en dochters niet alleen achter in de straten". Deze noodkreet heeft alles te maken met het feit dat Irakese academici en leden van het onderwijzend personeel meestal niet over een eigen woning beschikken. Ze huren huizen, of wonen met hun gezinnen in erbarmelijke omstandigheden. Als ze aan de overheid vragen om een ​​stuk bouwgrond om een ​​huis te bouwen, of een lening proberen te verkrijgen hiervoor, worden ze geconfronteerd met een eindeloze administratieve mallemolen van procedures die jaren kunnen aanslepen. Irakese academici alsook hun families voelen zich verloren, zowel door de moorden en de voortdurende angst waarin ze leven, als door de verschrikkelijke behandeling door de overheid.

Een Irakese professor in ballingschap in Amman zegt: "Wij zijn hier met z’n allen in Amman. We kunnen niet terug naar Irak om onze job weer op te nemen. Het lijkt er op dat we niet enkel in ons eigen land gevangenen zijn, maar ook hier, in het land waarnaar we gevlucht zijn, maar waar er geen plaatsen meer vrij zijn om les te geven.”

Een Irakese student die Irak kon ontvluchten getuigt: "We kunnen onze studie niet afwerken in Jordaanse universiteiten, want hier is er niemand beschikbaar om ons te helpen of financieel te ondersteunen. We zijn teleurgesteld, omdat veel Arabische studenten, vooral de Jordaniërs, indertijd gedurende vele jaren gratis in Irak studeerden, terwijl er nu, in deze moeilijke tijden, niemand is om ons te helpen.”

Een boek met de aanbevelingen van het Internationaal Seminarie in Gent over de situatie van Irakese academici.

lees meer: hier

Dirk Adriaensens

Aanvullende informatie en vertaling: Lubna Al Rudaini, Asma Al Haidari en andere Irakese bronnen van het BRussells Tribunal

EDUCIDE

Hans Christof von Sponeck – maart 2011

De vroegere trots van Irak, zijn onderwijssysteem, is ingestort.  Het Internationaal Seminarie van Gent was een belangrijke eerste stap om vast te stellen dat de buitengerechtelijke moorden, de ontvoeringen, de gedwongen verplaatsing van Irakese academici en andere professionals, de vernietiging van de onderwijsinfrastructuur, tijdens de oorlog en de daaropvolgende bezetting, inderdaad kunnen bestempeld worden als een weloverwogen  vernietiging van de Irakese intellectuele elite en zijn onderwijs. Daarom spreken we hier over   "Educide". Dit woord moet zijn plaats nog veroveren in het woordenboek van internationale misdaden. Het is samengesteld uit “education”  (onderwijs) en “ genocide”.  We gebruiken dit nieuwe samengestelde woord “EDUCIDE” om de genocide van het onderwijssysteem in de Iraakse samenleving te kunnen benoemen.   We hopen dat zowel het Internationaal Gerechtshof als het Internationaal Strafhof het onderzoek naar een mogelijke educide in Irak zullen verderzetten.

(Het volledige artikel van Hans von Sponeck  "Iraq: A Case of Educide?" kan u lezen in het boek BEYOND EDUCIDE.)                     

Recommendations of the International Seminar on the Situation of Iraqi Academics 9/10/11 maart 2011 Universiteit Gent

Een boek met de aanbevelingen van het International Seminar van Gent over de situatie van Irakese academici.

Van 9 tot 12 maart 2011 organiseerden het BRussells Tribunal en de Middle East North Africa Research Group (MENARG) van de Universiteit Gent een 4-daags seminar in Gent met als titel: "Het onderwijs verdedigen in tijden van oorlog en bezetting".

De conferentie ging ervan uit dat de Irakese onderwijscrisis enkel kan worden aangepakt als we ons bewust zijn van de situatie. Toch was de meest dringende opdracht van dit seminarie niet zozeer de redenen aan te geven voor de vernietiging van het Irakese onderwijs, maar wel om voorstellen te formuleren voor de heropbouw van de sterke onderwijstraditie, en hierdoor een bijdrage te leveren aan de wederopbouw ervan. De conferentie legde ook de nadruk op de plicht van internationale organisaties om te reageren, en wees op de verantwoordelijkheid van niet-Irakese academici om solidair te blijven met hun Irakese collega’s.  De internationale academische gemeenschap zou meer bewust moeten worden van de nog altijd voortdurende misdaden tegen de Irakeese academici, en zij zou moeten aangemoedigd worden om mee te zoeken naar voorstellen en praktische oplossingen.  Het seminarie heeft daarom een reeks zorgvuldige geformuleerde aanbevelingen uitgewerkt.  Deze aanbevelingen kunnen de betrokkenheid zowel van acadelici als van activisten versterken.

Het boek met een aantal keynote speeches en de aanbevelingen van dit seminaroe BEYOND EDUCIDE - Sanctions, Occupation and the Struggle for Higher Education in Iraq verschijnt op 15 januari 2012 bij Academia Press in twee talen: Engels en Arabisch.

• A brief introduction

Sami Zemni & Christopher Parker

• Objectives of the Seminar

Saad Naji Jawad

• The Ghent Charter in defense of Iraqi Academia

Signatories

• The Current state of Iraqi higher and general education

Saad Naji Jawad

• Iraq: A case of Educide?

Hans von Sponeck

• Continuing deconstruction of higher education in Mesopotamia.

1)    “A brain is a terrible thing to waste”

2)    Blazing fires, fake degrees and silencer guns

Dirk Adriaensens, BRussells Tribunal

• RECOMMENDATIONS FOR AMENDING THE SITUATION OF EDUCATION INSIDE IRAQ
• Statement of Principles

o    Introduction and overview

1.            The political context: education between human rights & the challenge of sectarianism

2.            Security

3.            Issues of fraud and crime

4.            Issues of curricula, collaborations, content and scholarships

5.            Management of education, in- and outside communication & infrastructure

• Ending the culture of impunity
• RECOMMENDATIONS FOR AMENDING THE SITUATION OF IRAQI ACADEMICS IN THE DIASPORA
• Statement of Principles
• Introduction and overview

1.            Legal, Civil & Human Rights Issues

2.            Issues of Representation and Mobilization

3.            Solidarity and Political Gesture

• State-Ending and the Illusions of Empire

Raymond William Baker

Dit boek hoopt om niet enkel aan de internationale academische gemeenschap, het bredere publiek en de betrokken instellingen een inzicht te verschaffen in de vernietiging van Irak, en meer in het bijzonder het lot van de Irakeese academici. Het wil ook een vertrekbasis bieden aan allen die solidair zijn met de Irakese academici, en die willen meewerken aan een beter onderwijs. Het boek formuleert voorstellen en praktische methodes om de Irakezen te helpen hun recht op onderwijs te herstellen en om Irakese academici te verdedigen.   Dit boek en de resultaten van het Seminarie in Gent willen heel speciaal de leidinggevenden in het onderwijs - decanen, hoogleraren, afdelingshoofden en beheerders – ertoe aanzetten een concreet netwerk uit te bouwen om aan ontheemde Irakeese academici de kans te geven om wat er nog rest van de academische wereld buiten Irak te behouden en opnieuw op te bouwen.

Ten slotte, naast de concrete initiatieven die werden besproken en aangenomen, hopen we dat politici, overheden, ambtenaren en bijbehorende instellingen, zowel op nationaal als op internationaal niveau, hun verantwoordelijkheid opnemen om het internationaal recht te doen naleven en om het recht op onderwijs te verdedigen - hetgeen trouwens een richtlijn is van de Verenigde Naties – zodat de meedogenloze onderdrukking en het doden van Irakese academici wordt stopgezet.

De organisatoren van dit initiatief willen hiermee een stevige stap voorwaarts zetten op de weg die het lijden van het Irakese volk kan

 verlichten.  Hiermee werken zij mee aan de inspanningen om een concrete bijdrage te leveren aan een plan om concrete richtlijnen uit te werken die nodig zijn voor de heropbouw van het Irakese onderwijssysteem.

Irak ligt in puin, ook zijn hoger onderwijs. Naast het wanhopige gebrek aan middelen, is er het probleem van de politisering van het onderwijssysteem, onrechtvaardige uitzetting en binnenlandse verplaatsingen van docenten en studenten, bedreigingen van de veiligheid, en er is de corruptie.  Analfabetisme is wijdverbreid in vergelijking met voorgaande decennia: van de plattelandsbevolking is 39% ongeletterd. Bijna 22% van de volwassen bevolking in Irak is nooit naar school geweest; slechts 9% heeft de middelbare school voltooid tot op het hoogste niveau. Betreffende het verschil in opleiding tussen mannen en vrouwen mogen we stellen dat 47% van de vrouwen in Irak geheel of gedeeltelijk analfabeet zijn.  Het onderwijsniveau van vrouwen verschilt van streek tot streek en er zijn grote verschillen tussen het noorden en het zuiden. De feiten op het terrein in Irak tonen aan dat er geen sprake is van een revolutie in het onderwijssysteem: het is belachelijk te spreken van een grote wederopbouw. Wat we ter plekke zien zijn moord, vernietiging, corruptie en verval.

Zonder een nauwkeurige analyse van de toestand van het hoger onderwijs in Irak en van de fragiele veiligheidssituatie in het algemeen, kunnen geen precieze aanbevelingen worden opgesteld om over te maken aan internationale en regionale officiële instanties en mensenrechtenorganisaties. Dit artikel is alweer een bewijs dat deze Irakese marionettenregering met gespleten tong spreekt en bewijst dat de huidige situatie gevaarlijk is voor de Irakese academische gemeenschap. Het BRussells Tribunal heeft de situatie in bezet Irak op de voet gevolgd. Het BRussells Tribunal startte een campagne om aandacht te vragen voor de benarde situatie van de Irakese academici, zoals pesterijen, bedreigingen, moorden en gedwongen ballingschap. Denis Halliday, voormalig humanitair coördinator voor Irak schreef: "Hoe pijnlijk het ook is, we moeten het ondenkbare onder ogen zien: De politiek van de Verenigde Staten is erop gericht soevereine staten, erkend door de VN, te beëindigen.  In het geval van Irak, vereiste dit beleid van de Verenigde Staten militair terrorisme, vernietiging van de infrastructuur en een menselijk bloedbad om Irak te plooien. Om een staat te kneden, vorm te geven heb je een intelligensia nodig gericht op het ondersteunen van een complexe samenleving.  Irak was het resultaat van een tijdloze en ingewikkelde cultuur, die essentieel was voor de verschillende volkeren van Irak om zich te herkennen in hun identiteit en in de overtuiging één natie te zijn.  Juist daarom werd het verwijderen en doden van een dergelijke academische, wetenschappelijke  elite door de VS noodzakelijk geacht om de “state-ending” te bereiken. "

BEYOND EDUCIDE Sanctions, Occupation and the Struggle for Higher Education in Iraq Recommendations of the International Seminar on the Situation of Iraqi Academics BESTEL UW EXEMPLAAR €9 (vanaf 10 exemplaren: €7)  HIER

AYSE BERKTAY, ONE OF THE FOUNDERS OF THE WORLD TRIBUNAL ON IRAQ, ARRESTED AND IMPRISONED IN TURKEY

Ayse Berktay, een van de medeoprichters van het World tribunal on Iraq (en daarom een partner van het BRussells Tribunal) is op 4 oktober gearresteerd in Turkije en zit nu al enkele weken in Istanboel in de gevangenis. Ze is samen met duizenden anderen opgepakt in het kader van een grootschalige actie van de Turkse staat tegen de Koerdische KCK (Koma Civakên Kurdistan – unie van de koerdische gemeenschappen, een partij die een sociaal ecologisch confederalisme verdedigt)

TURKIJE: HET 'PROGRESSIEVE' LAND VAN REPRESSIE

Turkije beweert een succesvolle democratie te zijn, maar voor duizenden politieke demonstranten, is hiervan niets te merken, integendeel!

Ayça Çubukçu – The Guardian - zondag 11 december 2011

Er is een groeiende tegenstelling tussen degenen die het huidige Turkije promoten als een democratie en de mensen die Turkije ervaren als een land van willekeurige arrestaties, politieke repressie en militaire vernietiging.

In de afgelopen twee jaar heeft de Turkse staat duizenden burgers gevangen gezet in het kader van operaties van terrorismebestrijding. De

 recente golf van willekeurige aanhoudingen, bekend als de KCK-operaties heeft zulke grote reikwijdte dat deelnemen aan een protest of een petitie ondertekenen reeds getuigt van de intentie om terrorisme te plegen - zo niet direct, dan toch indirect.

Vandaag de dag worden zelfs zelfs relatief bevoorrechte academische collega's in Turkije geconfronteerd met het vooruitzicht het lot te moeten delen van professor Busra Ersanlı van de Marmara University, wiens detentie wegens vermeend terrorisme in oktober 2011 met trots verdedigd werd door de premier van Erdogans Partij van Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP ).

Professor Ersanlı’s gevangenneming heeft veel aandacht gekregen in Turkije en daarbuiten, en gaf aanleidding tot petities, protesten, en academische initiatieven van haar collega's en anderen die bezorgd zijn over de verslechterende vooruitzichten van de democratische politiek in Turkije. Organisaties als Human Rights Watch hebben verklaringen uitgebracht waarin zij Ersanlı’s arrestatie veroordelen en bestempelen als een "onderdeel van een hardhandige campagne tegen mensen die zich bezighouden met legale politieke activiteiten met de pro-Koerdische Vrede en Democratie Partij".

Arrested individuals being transported to their hearing in Diyarbakir as supporters look on. Image from hurriyetdailynews.com

Een politieke wetenschapper van opleiding, professor Ersanlı is één van de duizenden leden van de Partij voor Vrede en Democratie (BDP) - waaronder gekozen parlementsleden, burgemeesters, studenten en intellectuelen - die vanwege hun activisme ter ondersteuning van de rechten van de Koerdische burgers in Turkije, werden gevangen gezet..

Sommige "progressieve" commentatoren leggen er de nadruk op dat Turkije - in vergelijking met veel andere landen, zeker in het Midden-Oosten -  een voorbeeld is van een succesvolle democratie.  Zij suggereren dat je oog moet hebben voor de bloeiende economie temidden van een wereldwijde recessie, voor het populaire huwelijk van een "gematigde islam" met een "seculiere" parlementaire politiek en voor de groeiende onafhankelijkheid van het Turkse buitenlands beleid dat kritisch staat tegenover Israël en positief tegenover de democratische krachten in de Arabische lente.

Maar is dit het maximum dat de volkeren van Turkije, het Midden-Oosten en de wereld mogen verwachten?  Waarom zou het hedendaagse Turkije de limiet moeten zijn van onze politieke verbeelding? Waarom zou een staat die pronkt met zijn "ontwikkeling"  via drones - gekocht bij de VS - , een staat die professoren, journalisten, vertalers, advocaten, arbeiders, en studenten gevangen zet, een staat die leden van een politieke partij, die miljoenen burgers vertegenwoordigt,  behandelt als terroristen: waarom zou zulke staat moeten gepromoot worden als een voorbeeld dat navolging verdient?

De voorbije zomer, in een cafe in de buurt van Istanbul's Taksim Square, ontmoette ik een dierbare vriendin, Ayşe Berktay, een gerenommeerd vertaalster, onderzoekster en een activiste voor wereldwijde vrede en gerechtigheid. Zoals de meeste vrienden die elkaar lange tijd niet hebben gezien, ptaatten we uren over onze families, ons leven en over politiek.

Ik ben niet zeker wanneer- als het nog ooit zal gebeuren -, Ayşe en ik elkaar weer zullen ontmoeten op café.  Ze is nu voor ongekende duur opgesloten.

Mijn collega Professor Busra Ersanlı en mijn dierbare vriendin Ayşe Berktay zijn slechts twee vrouwen onder de vele andere leden en aanhangers van de BDP, die in oktober jl. werden opgesloten als terrorismeverdachten.  Een nieuwe golf van willekeurige arrestaties volgde in november, en we mogen er zeker van zijn dat er nog zullen volgen  Hoe men hen ook wilt noemen, "gewone burgers" of "activisten", in toenemende mate raken politiek geëngageerde mensen in Turkije er vertrouwd mee dat er om vijf uur in de ochtend op hun deur wordt geklopt.

Het is slechts één van de redenen waarom de kloof steeds moeilijker te dichten is tussen degenen die het hedendaagse Turkije promoten als een voorbeeld dat navolging verdient door de democratische krachten van de Arabische lente, en tussen degenen die de Republiek Turkije ervaren als een agent van politieke repressie.

Op dit historische moment dat gedurfde politieke krachten en creatieve verbeelding wereldwijd in opmars zijn - van Tahrir tot Taksim Sauare, van Damascus tot Diyarbakir – mogen we veel meer verwachten dan het voorbeeld dat Turkije aanbiedt.  Indien we niet meer eisen is het risico groot dat we niet enkel de toekomst van een democratische politiek in Turkije en erbuiten verrraden, maar ook allen die reeds een hoge prijs hebben betaald voor deze toekomst met hun arrestaties, hun doden, gewonden en verdwijningen, zowel tijdens het militaire bewind als tijdens de parlementaire democratie.  

bron: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/libertycentral/2011/dec/11/turkey-progressive-repression