A recent case study in the dynamics of occupation and sectarianism
Max Fuller, member of the BRussells Tribunal Advisory Committee. (20 June 2006)
|
Max Fuller has worked for some years as a member of the Colombia Solidarity Campaign in the UK and has read extensively on US policy and Latin America. He is the author of several reports published in the 'Bulletin of the Colombia Solidarity Campaign'. Max Fuller is the author of ‘For Iraq, the Salvador Option Becomes Reality’ and 'Crying Wolf: Media Disinformation and Death Squads in Occupied Iraq' , both published by the Centre for Research on Globalisation. He is a member of the BRussells Tribunal Advisory Committee and he is an authority in the field of "Death Squads" and "the Salvador Option". He can be contacted via the website www.cryingwolf.deconstructingiraq.org.uk
Conflicting Media Accounts: Evidence of Iraqi Death Squad Conspiracy
Max Fuller, 26 June 2006.
On 27 October 2005, the BBC reported the following incident.
At least 20 Shia militiamen and Iraqi policemen have died in clashes with Sunni insurgents, Iraqi officials say.
Most of those killed were Mahdi Army militiamen loyal to radical Shia cleric Moqtada Sadr. Two Iraqi policemen were also killed and others wounded.
A spokesman for the militiamen said they were ambushed as they went with police to aid a comrade kidnapped by Sunni militants near Baghdad.
Some reports said the clash resulted from tensions between the communities.
Whether it involves insurgents or not, it is clearly a case of Sunnis fighting Shias - an alarming development in a country where the fear of civil war is increasingly coming to the fore, says the BBC's Jim Muir in Baghdad.
The battle took place in the town of Nahrawan, some 15 miles (25km) south-east of Baghdad.
Yet, on the same day and describing the same incident, Thomas Wagner, filed the following report for Associated Press, BBC, Deutsche Presse-Agentur and Reuters.
At least 27 people, most of them police, were killed in clashes with civilians in Nahrawan township, 30 kilometres south of Baghdad, Thursday, said Iraqi army sources.
Captain Ahmed Jassin of the Iraqi army told Deutsche Presse- Agentur dpa that forces belonging to two brigades of the Interior Ministry launched a raid in Al-Haj village of Nahrawan to release a kidnapped person.
He said the police were in civilian uniform, prompting the villagers to open fire thinking that the police were terrorists. Jassim's army brigade intervened to end the fighting.
He said the severe clashes which took place killed 25 policemen and two civilians. Four villagers were arrested.
Police in civilian uniform! What on earth are readers supposed to make of that in the context of a conflict that has seen thousands of people arrested, tortured and subsequently murdered by members of the police and security forces (eg UN Human Rights Mission, Iraqi Organization for Follow-up and Monitoring).
More than merely arousing suspicion, Wagner’s report recalls the recent reference to an anonymous confession by an Iraqi purporting to belong to a secret black operations unit. In the confession, the author states that special Iraqi forces were created before and after the occupation by US and Israeli officers to infiltrate all of the branches of the new security apparatus. Once in position, these agents have been used to fabricate sectarian attacks against both Sunnis and Shiites. According to the confession, they attack Sunnis ‘in uniforms, IDs and police cars’ and they attack Shiites ‘in cars normally used by the Mujahideen’ and undoubtedly ‘in civilian uniform’. Clearly, the ‘Shia militiamen’ at Nahrawan were at pains not to be identified as police, so were their intended victims in this case Shiite?
It’s hard to know. According to an Iraqi Resistance Report compiled by Free Arab Voice, the Sunni resistance organization Jaysh Ansar as-Sunnah posted a statement on the Internet in which they claimed that forces of the National Guard and puppet police, who had arrived in 50 white non-military pickups, attempted to arrest local men during morning prayers. A violent confrontation developed in which local villagers and residents of nearby villages joined forces against the raiders. According to the Jaysh Ansar as-Sunnah version of events, Mahdi militiamen fought alongside the security forces.
From an alternative perspective, Shaykh ‘Ali al-Musawi’, a leader of the Sadr movement in Diyala Province stated that ‘what a number of members of the Jaysh al-Mahdi or its patrons [??] did should not be counted against the Muqtada as-Sadr movement as a whole’ and that the movement ‘is united with the Resistance on one goal and that is the definite requirement that the American occupation must depart Iraq and that the unity of Iraq – the land and the people – must be safeguarded’ (op cit.).
Whether or not the forces that participated in this incident were part of a covert operations unit isn’t particularly important. What is important is that they were not the Shiite militiamen linked to Muqtada al-Sadr that the BBC wants us to believe. Infiltrated or not, they belonged to two brigades of the Interior Ministry and were disowned by the Sadr movement. If further militiamen really were present, they attacked as auxiliaries to the police units.
All of this is particularly significant in view of the number of supposedly sectarian attacks that have been taking place in the Nahrawan area as part of a campaign of terrorization and ethnic cleansing.
The best-documented case involves an assault on the village of Al-Fursan by ‘hordes of men in black, who were driving cars of the ministry of interior’ on 27 February 2006. Eight people, including a 10-year-old boy, were executed and property and livestock was destroyed. According to Voice of Freedom and Human Rights and the Red Crescent, the residents did not try to protect themselves because they believed the killers to be police. In this case the victims appear to have been Sunni families.
Similar attacks are reported to have occurred against Shiite families.
If you can find them, maybe you can hire … the Mahdi Army!
According to Paul McGeough of the Sydney Morning Herald, the mayor of Nahrawan has turned to the Mahdi Army to provide security for his ‘Shiite’ ward in the absence of alternative law-enforcement agencies capable of taking on the ‘insurgency’. Of course, McGeough knows perfectly well, as does Edward Wong of the New York Times, that the Mahdi Army that they’re talking about is the one that receives its uniforms, weapons, training and salaries from the US-sponsored state. For such commentators, the solution to this apparent contradiction is to conclude that the militias draw their pay by day and conduct their real business by night.
So is McGeough claiming that the mayor of Nahrawan is content to only receive his protection after hours from some yawning militiamen who’ve only just had time to change out of their uniforms before undertaking raids? Or, if there’s a grain of truth to his story, is he suggesting that the mayor is actually benefiting from the presence of units of the Iraqi security forces? If so, it would be more helpful if he would tell his readers which ones. We can assume that they’re not ordinary policemen because Nahrawan already has ordinary policemen. So what does that leave? It essentially leaves units of the Iraqi special police, either Public Order Battalions or Special Police Commandos.
In fact, the description of both the 27 October and 27 February raids sound very much like the kind of operations being undertaken by the specialist counterinsurgency units attached to the Ministry of the Interior. The members of such units might or might not have belonged to the Mahdi Army or the Badr Brigade, but within the units of the Special Police they live, work and fight alongside embedded US special-forces trainers. And, even more importantly, their operations are carefully planned by the new CIA-built intelligence apparatus and orchestrated by American intelligence operatives (see ‘Operation Knockout: Coin in Iraq’).
Whichever way you want to cut it, the bungled raid of 27 October is yet one more example of the US-directed war being actively waged against the Iraqi people and Jim Muir is yet one more example of the liars of the mainstream media who are attempting to cover up the tracks of their genocidal colleagues. In view of the lack of credible reporting and the terrible gravity of the events unfolding, the only immediate solution is to demand independent investigations by international bodies into what is taking place. Who could possibly oppose so utterly reasonable and humane a demand? Only those whose hands are steeped in blood and those devoted to protecting them.
Voor Irak wordt de ‘Salvador-optie’ realiteit
Door Max Fuller
2 juni 2005
Origineel artikel: http://globalresearch.ca/articles/FUL506A.html
Samenvatting
Het volgende artikel is een onderzoek naar de bewijzen dat de ‘Salvador-optie’ in Irak reeds enige tijd in werking is en een poging om de betekenis ervan te verklaren. Er wordt bijzondere aandacht besteed aan de rol van de Speciale Politiecommando’s, waarbij de achtergrond van hun banden met de VS en hun inschakeling in Irak in aanmerking worden genomen. verder wordt er gekeken naar de bewijzen voor slachtingen in de stijl van doodseskaders en naar de nagenoeg volledige afwezigheid van enig onderzoek. Als zodanig is dit artikel een aanzet om enkele van deze massamoorden op te sommen en te onderzoeken en is het bedoeld om anderen aan te sporen naar meer bewijzen op zoek te gaan. Tot slot wijkt dit artikel af van het idee dat sektarisme als verklaring voor het geweld in Irak volstaat, door het als een onderdeel van de voortdurende economische onderwerping van Irak binnen de staatsstructuur te plaatsen.
Toenemende bewijzen tonen aan dat de ‘Salvador-optie’ die voor Irak wordt overwogen reeds volop aan de gang is
Op 8 januari van dit jaar publiceerde Newsweek een artikel waarin werd beweerd dat de regering van de VS een ‘Salvador-optie’ overwoog om de opstand in Irak te bestrijden. (http://www.msnbc.msn.com/id/6802629/site/newswwek/) De Salvador-optie verwijst naar het militair hulpprogramma uit de jaren ’80 dat door Jimmy Carter werd ingesteld en vervolgens door de regering Reagan werd voortgezet. Volgens dit programma trainde de VS het Salvadoraanse leger en bood materiële ondersteuning bij de anti-rebellencampagne tegen de door het volk gesteunde FMLN guerrilla’s. Het artikel in Newsweek werd in de media veel geciteerd, maar de beweringen werden al gauw ontkend door Minister van Defensie, Donald Rumsfeld. Hoewel in de verslagen sprake was van mensenrechtenschendingen, werd er doorgaans weinig aandacht besteed aan het feit dat de eenheden die door de Amerikaanse militaire adviseurs waren opgeleid dikwijls voor de afschuwelijkste misdaden* verantwoordelijk waren, en dat er een duidelijke samenhang was tussen nieuwe trainingsreeksen en erop volgende misdrijven. (zie Noam Chomsky, ‘The Crucifixion of El Salvador’, http://www.zmag.org/chomsky/sam/sam-2-02.html).
In een eerder interview van 10 januari, nam de gepensioneerde Generaal Wayne Downing, voormalig hoofd van de VS troepen voor speciale operaties, een heel andere stelling in toen hij zegde dat de door de VS gesteunde speciale eenheden aanvallen tegen de leiders van de zogenaamde opstandelingen hadden uitgevoerd sinds maart 2003 (geciteerd in ‘Phoenix Rising in Iraq’ door Stephen Shalom, http://www.zmag.org/content/showarticle.cfm?ItemID=7227). Hoe het ook zij, Downing verklaarde voorzichtig dat de implementering van een Salvadoraanse strategie een bijkomende soort van eenheid aan het bezettingsarsenaal zou toevoegen. Wat de pers, Donald Rumsfeld en Generaal Downing niet vermeldden, was dat de Salvador-optie reeds behoorlijk in voege was, en wel veel letterlijker dan men zich zou kunnen voorstellen.
Volgens een artikel dat onlangs in New York Times Magazine verscheen, werd in september 2004 de adviseur van de VS-ambassadeur voor Iraakse veiligheidsdiensten, James Steele, aangeduid om met een nieuwe Iraakse elite-eenheid te werken. Deze zogenaamde Speciale Politiecommando’s werden onder controle van het Iraakse Ministerie van Binnenlandse zaken gevormd en waren bedoeld om de opstand te onderdrukken. (‘The Way of the Commandos’, Petzer Maass, http://psychoanalystsopposewar.org/resources_files/TheWay_of_the_Commandos.html).
Van 1984 tot 1986 had de toenmalige Kolonel Steele de US Military Advisory Group in El Salvador geleid, waarbij hij tijdens het hoogtepunt van het conflict instond voor de ontwikkeling van speciale operatietroepen op het brigadeniveau. Deze troepen waren samengesteld uit de meest brutale beschikbare soldaten en vergelijkbaar met het soort van kleine eenheidsoperaties die Steele kende uit zijn diensttijd in Vietnam. Eerder dan zich op terreinwinning te concentreren was het hun rol om de ‘rebellen’-leiding, hun aanhangers, hun logistieke faciliteiten en hun basiskampen aan te vallen. In het geval van de 4de Brigade, lieten deze tactieken toe dat een 20-hoofdige troepenmacht in staat was om 60 % van het totaal aantal slachtoffers van de eenheid voor hun rekening te nemen. (Manwaring, El Salvador at War, 1988, pag. 306-8). In militaire kringen was de toepassing van zulke tactieken bepalend om de guerrilla’s uiteindelijk te verslaan; voor anderen, zoals de Katholieke priester Daniel Santiago, had de aanwezigheid van mensen zoals Steele een heel andere betekenis:
In El Salvador worden mensen niet zomaar gedood door doodseskaders. Ze worden onthoofd, waarna hun hoofden worden opgespiest en gebruikt om het landschap te vullen. Mannen werden door de Salvadoraanse politie niet enkel afgeslacht; hun afgesneden genitaliën werden in hun mond gestopt. Salvadoraanse vrouwen werden niet enkel door de Nationale Garde verkracht; hun baarmoeders werden uit hun lichaam gesneden en gebruikt om hun gezicht te bedekken. Het volstond niet om hun kinderen te doden; ze werden over prikkeldraad gesleept tot het vlees van hun botten viel, terwijl de ouders gedwongen werden toe te kijken. (Geciteerd door Chomsky, op cit.)
de politiecommando’s zijn grotendeels het geesteskind van een andere Amerikaanse anti-rebellenveteraan, Steven Casteel, een voormalige topfunctionaris van de DEA die als hoofdadviseur in dienst was van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Casteel was betrokken bij de jacht op de beruchte Colombiaanse cocaïnebaron, Pablo Escobar, tijdens dewelke de DEA samenwerkte met een paramilitaire organisatie gekend als Los Pepes. Deze werd later omgevormd tot de AUC, een koepelorganisatie die alle Colombiaanse paramilitaire doodseskaders omvatte. (http://cocaine.org/colombia/pablo-escobar.html; http://www.ciponline.org/colombia/040105isac.htm).
Zoals de Colombiaanse doodseskaders cultiveren ook de Iraakse Politiecommando’s opzettelijk een angstaanjagend paramilitair imago. Tijdens de razzia’s dragen ze bivakmutsen en zwarte lederen handschoenen en ze intimideren en brutaliseren de verdachten openlijk, zelfs in het bijzijn van buitenlandse journalisten (zie het verslag van Peter Maass). Het is opmerkelijk dat veel van deze commando’s, hun leider incluis, Soennitische moslims zijn.
Bewijs van de slachtingen
Met de ontdekking van verscheidene massagraven in en rond Bagdad de laatste weken wordt het bewijs voor meerdere buitengerechtelijke moorden zichtbaar. Maar in feite onthult zelfs een vluchtig doornemen van archieven zoals dat van Iraq Body Count (http://www.iraqbodycount.net) dat er de laatste zes maanden in Irak massa-executies hebben plaatsgevonden. Hierbij valt in het bijzonder op dat veel van deze moorden gebeurden sedert de Politiecommando’s operatief werden en dikwijls overeenkomen met de gebieden waar ze ingezet worden.
De duidelijkste samenhang is in Mossoel terug te vinden, waar de Politiecommando’s eind oktober operatief werden (http://www.strykernews.com/archives/2004/10/29/special_iraqi_police_commandos_continue_operations.html). Midden november werd gemeld dat opstandelingen een offensief uitvoerden en bijna alle (reguliere) politie uit de stad hadden verdreven. Daarop volgde een zogenaamd tegenoffensief door VS troepen en Politiecommando’s. De Politiecommando’s voerden vanaf 16 november razzia’s uit in het oude stadsdeel, waarbij tientallen verdachten werden opgepakt. Tijdens een van de razzia’s op een moskee en een theehuis zag men de arrestanten door de commando’s geblinddoekt en geboeid weggevoerd worden (http://www.smh.com.au/news/After-Saddam/Iraqi-soldiers-found-murdered-in-Mosul/2004/11/21/1100972263000.html). In de volgende weken en maanden doken meer dan 150 lichamen op (http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/4105009.stm), dikwijls met meerdere tegelijk en velen ervan duidelijk geëxecuteerd, gewoonlijk met een hoofdschot. (bvb. http://www.middle-east-online.com/english/iraq/?id=12147).
Men beweerde herhaaldelijk dat de meeste slachtoffers tot de veiligheidsdiensten behoorden en de ‘opstandelingen’ werden ervan beschuldigd een intimidatiecampagne te voeren. Nochtans droegen de meeste lijken burgerkleding en waren de mogelijkheden tot identificatie beperkt. Van de paar gevallen die toch geïdentificeerd werden, gebeurde dit aan de hand van onduidelijke bewijzen. Zo is er het voorbeeld van negen slachtoffers die beschreven werden als met een hoofdschot gedode soldaten, waarbij een Amerikaanse luitenant stelde dat ‘een paar jongens van een eenheid die onlangs naar een van de VS-basissen verplaatst werd, waren vermist’. (http://www.smh.com.au/news/After-Saddam/Iraqi-soldiers-found-murdered-in-Mosul/2004/11/21/1100972263000.html); op de foto’s van de slachtoffers droegen ze burgerkleren. Een frappant geval van desinformatie betreft een groep van 31 lijken die in maart 2005 door de Politiecommando’s ‘ontdekt’ werd. Ze lagen verspreid rond een begraafplaats in westelijk Mossoel. Volgens een woordvoerder van het Ministerie van Binnenlandse Zaken waren het lichamen van burgers, politiemannen en soldaten, en zouden ze het slachtoffer zijn geweest van één enkele politieman, Shoqayer Fareed Sheet. In het door de oprichter van de Politiecommando’s, Adnan Thavit, bedachte tv-programma, ‘Terrorisme in de handen van gerechtigheid’, had hij deze en talrijke andere moorden bekend (http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A23448-2005Mar10.html). Dit programma verstoot niet enkel tegen elke morele en legale norm, maar het is berucht voor de opvoering van duidelijk gemartelde gevangenen die gedwongen worden homoseksualiteit, pedofilie en moorden toe te geven (http://66.249.93.104/search?q=cache:OkQ0b9q9QbkJ:uniraq.org/documents/Arabic%2520_%2520Regional%2520News%252022%2520March%25202005.doc+%22TV+confessions+said+creating+religious+rift%22&hl=nl&gl=be&ct=clnk&cd=1).
Gezien het extreem gebrek aan bewijzen, het ontbreken van betrouwbare identificatie en de desinformatie door het Ministerie van Binnenlandse Zaken, bestaat er op zijn minst een grote kans dat veel, of zelfs alle buitengerechtelijke moorden in Mossoel door de Politiecommando’s werden begaan.
Politiecommando’s rechtstreeks beschuldigd
Een gelijkaardig, doch minder volledig patroon doet zich ook voor in andere gebieden waar de commando’s opereren. Vooral in Samarra, waar onlangs lichamen bij het Thartharmeer werden gevonden. (http://www.turkishpress.com/news.asp?id=41936) Nochtans ontwikkelt het fenomeen zich momenteel het sterkst in Bagdad, waar tijdens de laatste weken een golf van moorden resulteerde in rechtstreekse beschuldigingen aan het adres van de statelijke veiligheidsdiensten, en meer in het bijzonder de politiecommando’s. Deze beschuldigingen situeren zich rond drie verschillende slachtpartijen. Op 5 mei werd in het industriegebied van Kasra-Wa-Atash een ondiep massagraf met 14 lichamen ontdekt. De slachtoffers, allen geblinddoekte en geboeide jonge mannen, waren met een hoofdschot geëxecuteerd. Ze vertoonden tekens van foltering zoals gebarsten schedels, brandwonden, slagen en verwijderde rechteroogbollen. In dit geval konden de familieleden de slachtoffers identificeren; het waren Soennitische boeren die bij hun verdwijning op weg naar de markt waren geweest. Volgens Phil Shiner van de in Groot-Brittannië gevestigde organisatie Public Interest Lawyers waren de mannen tijdens een razzia op de groentemarkt door de veiligheidsdiensten gearresteerd. (http://www.guardian.co.uk/international/story/0,,1488096,00.html), (http://abcnews.go.com/International/wireStory?id=760368 ).
Geen twee weken later, op 15 mei, werden op twee plaatsen in West-Bagdad nog 15 lichamen ontdekt. Acht van hen werden in Al-Shaab gevonden en de overige zeven achter een moskee in Ore. (http://www.kuna.net.kw/home/Story.aspx?Language=en&DSNO=733276) Volgens de Chicago Tribune “waren sommige van hen geblinddoekt, hadden de meeste de handen op de rug gebonden en waren ze allen met een hoofdschot omgebracht.” (http://www.chicagotribune.com/news/nationworld/chi-0505170030may17,0,3795261.story?coll=chi-newsopinionperspective-utl) De Association of Moslim Scholars reageerde snel op de moorden en beschuldigde soldaten en commando’s van het Ministerie van Binnenlandse Zaken ervan imams en moskeewachters te hebben gearresteerd, hen te hebben gemarteld en gedood, en vervolgens hun lichamen op een stortplaats in het district Shaab te hebben gedumpt. (http://www.mg.co.za/articlePage.aspx?articleid=238784&area=/breaking_news/breaking_news__international_news/) “Dit is staatsterrorisme van de hand van het Ministerie van Binnenlandse Zaken,” zegde Hareth al-Dhari, de secretaris-generaal van de organisatie. (http://news.ft.com/cms/s/47613c82-c804-11d9-9765-00000e2511c8.html) Als al-Dhari ook de met de regerende Sjiitische coalitie verbonden Badr-brigades beschuldigde, werden zijn aantijgingen in de officiële pers snel aangepast om enkel dit aspect van de beschuldiging en het beeld van het sektarisch vergeldingsgeweld te versterken. (bvb. http://newswww.bbc.net.uk/1/hi/world/middle_east/4569103.stm) De reactie van de Iraakse regering op de beschuldigingen was voorspelbaar arglistig. De nieuwe verdedigingsminister gaf de schuld aan terroristen in politie-uniformen. (http://www.chicagotribune.com/news/nationworld/chi-0505170030may17,0,3795261.story?coll=chi-newsopinionperspective-utl) Het mag hoe dan ook geen verrassing wezen dat de regering begin mei een repressieve actie tegen de opstandelingen had aangekondigd, waarbij wellicht goedgetrainde commando’s op Bagdad en andere probleemgebieden zouden worden losgelaten. (http://www.informationclearinghouse.info/article8725.htm)
Verder bewijzen voor slachtingen
Gezien deze specifieke beschuldigingen tegen de door de VS getrainde anti-rebellentroepen is het de moeite waard om kort enkele andere bloedbaden te vermelden die de laatste maanden in Irak plaatsvonden. In oktober 2004 werden op een afgelegen weg op 50 km ten zuiden van Baquba 49 lichamen ontdekt. De slachtoffers in burgerkledij waren allemaal met een hoofdschot om het leven gebracht. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken verklaarde dat het om soldaten met verlof ging. Sommige bronnen bij de politie zegden dat het om rebellen in Iraakse militaire uniformen ging, maar de details waren verre van duidelijk. (http://sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?file=/news/archive/2004/10/24/international0921EDT0440.DTL, http://www.foxnews.com/story/0,2933,136419,00.html)
In maart van dit jaar werden in Rumana bij Qaim, vlak bij de Syrische grens, eveneens 26 lichamen ontdekt. Volgens het Ministerie van Binnenlandse Zaken waren de meeste slachtoffers leden van een interventieteam. De slachtoffers waren geblinddoekt, geboeid en met een hoofdschot gedood. Ook deze lichamen waren als burgers gekleed en ze werden gevonden in een gebied waar het VS-leger Operation River Blitz had uitgevoerd, een door de marines geleide aanval op opstandelingen in de vallei van de Eufraat. (http://www.foxnews.com/story/0,2933,136419,00.html ; http://edition.cnn.com/2005/WORLD/meast/03/09/iraq.main/ )
Om het nog wat ingewikkelder te maken werden op 9 mei de lichamen van acht mannen uit Sadr City gevonden in Yussufiah op 40 km ten zuiden van Bagdad. De gemartelde en met een nekschot geëxecuteerde slachtoffers droegen legeruniformen, maar familieleden verklaarden dat het burgers waren. Kapitein Ahmed Hussein suggereerde dat de moordenaars wilden doen geloven dat ze soldaten hadden omgebracht. (http://www.news24.com/News24/World/Iraq/0,,2-10-1460_1701988,00.html)
Er zijn nog meer gelijkaardige gevallen van massamoorden, evenals talrijke moorden waarbij het aantal slachtoffers veel lager lag. Het zijn er te veel om op te noemen. Het is hoe dan ook aangewezen te benadrukken dat geregeld lichamen (reeds meer dan 100) uit de Tigris worden opgevist, vooral rond Suwayra ten zuiden van Bagdad. Het vinden van zulke lijken met een ratio van één á twee per dag werd vanaf eind februari opgemerkt. In april steeg het aantal. Sommige slachtoffers, meestal mannen maar soms ook vrouwen en kinderen, waren vastgebonden. Anderen doodgeschoten of onthoofd. In april beweerde President Talibani dat de slachtoffers in het dorp Madain door opstandelingen waren ontvoerd, doch degenen die tot op heden konden geïdentificeerd worden, bleken uit de verre omtrek afkomstig te zijn en stamden ook niet uit eenzelfde reeks van ontvoeringen. De politie in Suwayra verklaarde dat veel van de slachtoffers waarschijnlijk door gemaskerde mannen aan geïmproviseerde controleposten tegengehouden werden. Sommige Soennieten zeggen echter dat enkele van de slachtoffers mogelijks door de politie waren aangehouden. (http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?file=/chronicle/archive/2005/04/22/MNG45CDDBQ1.DTL)
Wat deze lichamen in de Tigris betreft, is het belangrijk de aandacht te vestigen op een vreemd bericht op de website Jihad Unspun over VS-soldaten die ’s ochtends vroeg vanuit helikopters lijkenzakken in de Dialirivier in Oost-Irak gooiden. De auteur van het bericht redeneerde dat het om lichamen van Amerikaanse soldaten of buitenlandse huurlingen ging, die het leger voor het publiek wilde verborgen houden. (http://www.jihadunspun.com/intheatre_internal.php?article=100552&list=/home.php&) Deze onwaarschijnlijke theorie geeft geenszins uitsluitsel over de identiteit van de lichamen die het VS-leger wil verbergen en herinnert tevens aan een verslag dat aan het BRussels Tribunal werd voorgelegd, ‘Tarmiya: the Silent Agony’. Dit verslag bevat de directe getuigenis van een landarbeider die een executiepoging door een Amerikaans speciale eenheid overleefde. De getuige werd samen met een collega op de boerderij waar ze werkten ontvoerd en naar een afgelegen bos meegenomen, waar hun de keel werd overgesneden. Ze werden voor dood achtergelaten, maar op miraculeuze wijze overleefde een van hen. (http://www.brusselstribunal.org/Articles.htm) Hoewel een onafhankelijke bevestiging van het verslag ontbreekt en de betrokkenen om veiligheidsreden anoniem gehouden worden, is het een overtuigende beschrijving van het soort van langdurige ‘verkenningsmissies’ die mensen zoals James Steel in Vietnam uitvoerden.
De Iraakse oorlog in een model weergegeven
Terwijl veel van het geweld in Irak chaotisch overkomt, beginnen zich een aantal lijnen af te tekenen die het patroon en de logica van andere anti-rebellenoorlogen vertonen. Toen in El Salvador de oorlog eindelijk tot een einde kwam, werd duidelijk dat de meerderheid van de slachtoffers leden van progressieve sociale bewegingen waren geweest, of boeren die met de guerrilla’s sympathiseerden of hen ondersteunden. Het doel van de oorlog was niet om een ideologisch gemotiveerde rebellie te verslaan, doch om de mogelijkheid van een progressieve sociale verandering te voorkomen en het land in zijn traditionele grondstofleverende rol binnen de economische invloedsfeer van de VS te houden.
Het zelfde kan men vandaag over Colombia zeggen, waar de langdurige fase van interne conflicten, waarin duizenden sociale activisten werden vermoord, naadloos samenliep met ‘s lands blootstelling aan economische liberalisering. Kort gezegd, legitieme sociale eisen worden met geweld onderdrukt, teneinde buitenlands kapitaal toe te laten om uit de rijke Colombiaanse grondstoffen superwinsten te vergaren en het land uit te verkopen. Het conflict situeert zich grotendeels binnen de zogenaamde ‘burgerlijke samenleving’, waar progressieve leiders worden uitgesloten of geëlimineerd, terwijl degenen die bereid zijn hun lot met het roofzuchtige buitenlands kapitaal te verbinden worden beloond en geprezen.
In Irak bestaat de oorlog uit twee fasen. De eerste is voleindigd: de vernietiging van de bestaande staat, die zich niet naar de belangen van het Britse en Amerikaanse kapitaal schikte. De tweede fase omvat de opbouw van een nieuwe staat die met diezelfde belangen verbonden is, en waarbij elke afwijkende sector of samenleving wordt vernietigd. Openlijk gebruikt men hier de zelfde soort van economische shocktherapie die ook in grote delen van de Derde Wereld en Oost-Europa zoveel schade heeft aangericht. Onder de oppervlakte betekent dit dat de oppositie wordt geïntimideerd, ontvoerd en vermoord.
De economische aanval op Irak is volop aan de gang. De zichtbare werkloosheid staat op een catastrofaal niveau van 28 %. Grote delen van de openbare sector zijn reeds uitverkocht en de lonen gekelderd (dikwijls tot minder dan de helft van het vooroorlogse niveau), deels door de invoering van duizenden goedkope werkkrachten uit Pakistan, India en de Filippijnen. Deze arbeiders werden dikwijls op bedrieglijke wijze aangelokt en hun paspoorten werden hun afhandig gemaakt. Ze werken als slaven om de gewone Iraakse levensstandaard te ondergraven. Reconstructieprojecten worden bijna alleen aan buitenlandse (hoofdzakelijk Amerikaanse) bedrijven toegewezen, die een vaste belasting van 15 % betalen en hun winsten onbegrensd kunnen repatriëren, terwijl Iraks staatsbedrijven worden uitgesloten. (http://www.antiwar.com/orig/shumway.php?articleid=3005) Op het platteland worden de Iraakse boeren nu verplicht een licentie te kopen om genetisch gemanipuleerde zaden aan te bouwen en is het herzaaien van het zaad dat hun voorvaders in de wieg der beschaving ontwikkelden verboden. (http://www.globalresearch.ca/articles/KHA501A.html)
Ook de verborgen aanval heeft een start genomen. Aanvallen op arbeiders en vakbondsmensen worden steeds gebruikelijker (http://www.iraqitradeunions.org/archives/000200.html) en het feit dat de spoorwerkersbond, in een industrie die op de lijst voor privatisering staat, door plaatselijke Amerikaanse ambtenaren die met de import van Indische arbeiders dreigen in het bijzonder wordt geviseerd, is veelzeggend. (http://www.iraqitradeunions.org/archives/000117.html) Terwijl de IFTU, de dominante nieuwe staatsgesteunde vakbondskoepel, de bezetting ondersteund heeft, deed de Federatie van Arbeidersraden en Vakbonden in Irak (FWCUI) dat niet. In elk geval zullen de gewone Iraakse arbeiders toenemend in conflict komen met de marionettenregering, wanneer ze trachten hun elementairste levensstandaard te verdedigen. Acties in de bedrijven zijn reeds wijdverspreid in Irak, hoewel de officiële pers daar slechts spaarzaam over bericht.
Een nog schrikwekkender beeld duikt op in de sector van het Hoger Onderwijs, waar sinds het begin van de bezetting een 200-tal academici werden vermoord, terwijl controle en intimidatie een systematische vorm hebben aangenomen. Veel van de slachtoffers werkten in de sector van de sociale wetenschappen, waar overlapping met progressieve sociale bewegingen onvermijdelijk is. (http://www.newstatesman.com/200409060018)
Ongelukkig genoeg is het in Irak bijna onmogelijk om met zekerheid uit te maken aan wie de moorden en standrechterlijke executies kunnen worden toegeschreven, terwijl de Amerikaans-Britse propagandacampagne velen laat geloven in spookbeelden zoals Al-Zarqawi (zie: Michel Chossudovsky, ‘Who is Abu Musab Al-Zarqawi?’ (http://www.globalresearch.ca/articles/CHO405B.html)). We weten echter wel dat honderden Irakezen worden vermoord, en dat de paramilitaire eskaders van de gevolmachtigde regering, die door instructeurs uit de VS met een smakeloze voorgeschiedenis van staatsterrorisme worden georganiseerd, in toenemende mate daarmee geassocieerd worden.
In een land waar goede informatie uitermate schaars is, desinformatie en verdoken propaganda ingebakken zijn en onafhankelijke journalisten en observatoren doelgericht worden geëlimineerd is het van vitaal belang om de situatie als model weer te geven, zodat ze kan worden begrepen en, hopelijk, indruk maakt. Zulk model bestaat uit twee principiële dimensies. Ten eerste wordt Irak regelmatig met Vietnam vergeleken. De gelijkenis bestaat erin dat de VS aanzienlijk meer dan 100000 soldaten op de grond heeft. Deze analogie is evenwel misleidend, daar in Irak het conflict met een grote vijandelijke staat, zoals ook in Noord-Vietnam het geval was, snel eindigde. El Salvador is als model evenmin volledig accuraat. In El Salvador bevonden zich slechts weinig VS-‘adviseurs’ en ze mochten bovendien niet aan de gevechten deelnemen. Toch tracht de VS naar dit model te evolueren, in de hoop de vuile bezettingshandel aan Iraakse bondgenoten te verpachten. Op vele vlakken biedt echter het hedendaagse Colombia de meest treffende analogie: niet omwille van de opstelling van het leger, maar omdat hier hetzelfde proces van onteigening, verarming en plundering, die aan de conquistadores herinnert, diep en blijvend ingebed is. Hier vindt men dat allerduidelijkste patroon terug van aanslagen op academici, onafhankelijke vakbondslui en boerenorganisaties, die ook Irak in toenemende mate karakteriseren voor hen die bereid zijn achter de schermen te kijken. Dit is de tweede dimensie die in elk model aanwezig moet zijn. Maar in essentie wordt dit patroon telkens weer bij elke imperialistische oorlog om zogezegd een opstand te onderdrukken herhaald, want achter elke van deze oorlogen schuilt de realiteit van uitbuiting en klassenstrijd. En zoals elke opeenvolgende imperialistische macht heeft aangetoond, bestaat de basislijn van de strijd tegen de hoop en dromen van het gewone volk in de verspreiding van terreur door extreem geweld te gebruiken. In Irak kan de Salvador-optie betekenen dat men thuiskomt en zijn volledige familie rond de tafel vind met hun hoofden voor zich geserveerd en een kom bloed als aperitief.
* Een van de ergste misdrijven gebeurde in december 1981 in het dorp El Mozote in het departement Morazon door het Atlacatl-bataljon, een elite-eenheid die door de VS-adviseurs was getraind en beschouwd werd als El Salvadors beste gevechtseenheid. Meer dan 200 mannen, vrouwen en kinderen (het hele dorp) werden op één dag systematisch gefolterd en vermoord.
Max Fuller was enkele jaren werkzaam als lid van de Colombia Solidariteitscampagne in het Verenigd Koninkrijk en heeft de VS-politiek en Latijns-Amerika uitgebreid bestudeerd. Hij is de auteur van verschillende verslagen die in het Bulletin of the Colombia Solidarity Campaign verschenen.