In mijn getuigenis heb ik vooral willen aantonen dat de Bush administratie een persoonlijk belang had bij de politiek die ze implementeerde. Ze hebben een fortuin verdiend door hun eigen politieke maatregelen. Zoals Cheney bijvoorbeeld die nog steeds in de raad van bestuur van HalliBurton zetelt en daar een miljoen $ per jaar verdient. Hij werd een multimiljonair terwijl hij in de regering zetelde. Maar het gaat natuurlijk om meer dan hun eigen persoonlijke belangen, ze dienen de belangen van een bepaalde groep in de Amerikaanse maatschappij, die van de wapenindustrie, de petroleumindustrie en de bouwondernemingen. Dat kost miljoenen en miljoenen aan de Amerikaanse belastingbetaler en daarvoor bespaarden ze in de sociale zekerheid. Eén van de gevolgen van die politiek is groeiende armoede? Er zijn vandaag 40 miljoen mensen in de Verenigde staten die geen beroep kunnen doen op gezondheidszorg of wat dan ook.

De PNAC moet instaan voor de ideologische rechtvaardiging van een politiek waar multimiljonairs 'materieel' beter van worden. Het zijn geen abstracte argumenten maar de onmiddellijke oorlogsplannen die dezelfde mensen die die plannen uittekenden nu ook uitvoeren.
De vraag is of dit een breuk is met de Amerkaanse politiek? De Amerikaanse heersende klasse heeft zijn volledig steun gegeven aan dit Amerikaanse avontuur in Irak. Het Amerikaanse congres gaf Bush een overweldigende steun om ten oorlog te trekken. De meningsverschillen die nu naar voor komen zijn er omdat het niet lukte. De kost ligt veel hoger dan men dacht, men had er niet op gerekend dat er zoveel verzet zou zijn. Ook de politieke kost is bijzonder hoog als nagenoeg de hele wereld afstand neemt van een bepaalde politiek.

Je mag ook niet onderschatten wel effect het heeft dat een basisbeweging in Irak in staat is om een Apache helikopter neer te halen, of tanks en humvees uit te schakelen. Dat is iets dat niet alleen de mensen in Irak sterkte geeft,  de gehele wereld kijkt toe. Tot nog toe konden de VS heersen omwille van hun militaire macht en de psychologische terreur : “Wij zijn zo sterk dat wie ook nog maar overweegt om zich te verzetten volledig vernietigd zal worden”, dat was hun boodschap.

Er waren onder de heersende klasse enkel een aantal tactische meningsverschillen, over de betrokkenheid van Verenigde Naties bijvoorbeeld, maar dat is geen humanitair debat. De ene wil er anderen bij betrekken en de buit verdelen, anderen willen alles voor de VS zonder enige consultatie met hun bondgenoten. Vergis je niet, de heersende klassen in Frankrijk, Duitsland, Japan, België,... dat zijn ook dieven en rovers, maar ze vormen een competitie voor de Amerikanen.

Wie al dan niet over grondstoffen kan beschikken wordt in een steeds kleiner wordende wereld steeds belangrijker. De visie van de PNAC gaat ervan uit dat de Amerikaanse militaire dominantie zich moet vertalen naar een wereldwijde overheersing. Dat is een zeer kortzichtige visie waarop nu kritiek begint te ontstaan, omdat het plan niet lukte. Indien ze in hun opzet zouden gelukt zijn dan zou iedereen het nu hebben over de briljante visie van de PNAC.

De kritiek die je nu hoort komt voornamelijk voort uit het feit dat er verzet is, en dat is iets dat ze niet hadden voorzien.

Hoe konden ze daar naast kijken. Iedereen die Irak een beetje kent heeft hen toch verteld dat er verzet zou zijn.

Dat is een misrekening en ze maken de dezelfde fout over de volksbewegingen in de VS, Europa en de rest van de wereld. Daarin spelen de media ook een heel belangrijke rol natuurlijk. Zij marginaliseren systematisch het verzet, voor hen is dat massaal verzet niet relevant, ze zeggen dat het van geen betekenis is,... je moet daar dus geen rekening mee houden. De betaalde intellectuelen die een debat voeren daarentegen die nemen ze zeer serieus. Of het nu de Heritage Foundation of de PNAC is of een andere denktank, ze worden allemaal betaald om een bepaald beleid ideologisch te onderbouwen. Die betaalde intellectuelen worden altijd met zeer veel belang gevolgd door de media terwijl de grassroots bewegingen steeds worden gemarginaliseerd.
En dan worden ze plots geconfonteerd met een verzetbeweging die in staat is 40 tot 50 hinderlagen per dag te leggen, dat is iets onwaarschijnlijk. En dan zegt de regering dat het gaat over een paar 'blibs', over wat hebben ze het dan, die bodybags die elke dag in de VS aankomen?

Ik wil onze capaciteit niet opblazen, maar het voorbije jaar was er nooit geziene politieke ontwikkeling. Nog voor de oorlog begon was er reeds een wereldwijde beweging waaraan miljoenen mensen deelnamen. Dat is een fenomenale ontwikkeling en we staan nog maar aan het begin. Die beweging heeft een enorm potentieel. Maar in de media was er geen intens debat over de betekenis van die wereldwijde beweging.

Ze hebben nu ook te maken met een technologisch probleem, namelijk dat wij in staat zijn om wereldwijd met elkaar te communiceren en informatie uit te wisselen. Zij hebben de militaire capaciteit waarvan ze niet eens durfden dromen maar het gaat om steeds kleiner wordende groep. De heersende klasse word wereldwijd steeds een kleinere groep, 200 miljardairs bezitten meer dan de helft van de wereldrijkdommen, dat is een fenomaal klein groepje dat de wereld wil controleren en naar zijn hand zetten. Al die nieuwe technologie komt ook steeds meer ten goede aan hen die niets bezitten, en die verhouding neemt steeds toe. Daarom zou ik graag eens een discussie hebben met indymedia, de nieuwe vormen van media krijgen steeds meer belang. Miljoenen mensen doen tegenwoordig een beroep op allerlei alternatieve media. Wij mogen ons niet laten marginaliseren door de media, want het is de enige mogelijkheid om iets te veranderen.

Er is echt geen enkele politieker in de VS of Europa die ik ken die een gooi doet naar de macht en die tevens werkelijk de belangen verdedigt van de miljoenen mensen die de straat op trekken. We moeten dus zoeken naar andere vormen om verandering af te dwingen, want de verkiezingen zijn volledig gecontroleerd : wie is er kandidaat, wie is realistisch,... Clinton die werd uitgekozen onafhankelijk van de uitslagen van de voorrondes en dit jaar zagen we dat opnieuw met Kerry. Kerry die vraagt om meer troepen in Irak, dat kan je toch geen fundamentele verandering noemen, hij zegt wel dat hij de UNO wil betrekken, maar hij blijft daar zo vaag over dat niemand weet wat dat precies wil zeggen. Misschien dat er door de verkiezingsuitslag een kleine wijziging komt in de politiek ten opzichte van Irak, en misschien dat er op enkele sociale terreinen wijzigingen komen, maar dat zal absoluut geen fundamentele wijziging met zich meebrengen.

Als we daar even op verder gaan. Mensen als Chomsky die zeggen dat in een dergelijk gevaarlijke situatie een kleine wijziging in politiek een immens verschil op het terrein kunnen uitmaken. Michael Moore die zegt zelfs dat als Bush herverkozen wordt het wel eens de laatste verkiezingen zouden kunnen zijn in VS.

De afgelopen 30 jaar was de argumentatie steeds dat het aan de macht komen van die persoon het absolute einde zou betekenen. Dat was zeker zo toen Reagan aan de macht kwam, en dergelijke mensen zijn ook echt wel rechts-extremisten. Maar het echte debat is natuurlijk of je als politieke beweging de aandacht van al die mensen die in beweging kwamen nu moet kanaliseren naar de democratische partij. Moet je de verwachting creëeren dat dit een echte verandering zal teweegbrengen, terwijl we weten dat dat een leugen is. Wat mensen doen op de dag van de verkiezingen dat is hun zaak, maar het zal geen fundamentele verandering teweeg brengen.
Als Chomsky of Michaël Moore zeggen : “Stem voor Kerry, dat is beter dan Bush” dan gaat het niet alleen over deze verkiezingen. Elke vier jaar in de Verenigde Staten is er terug dat debat om te stemmen voor het minste kwaad, dat slorpt miljoenen dollars op van de vakbeweging en de energie van heel wat activisten. Miljoenen mensen investeren al hun energie om iemand verkozen te krijgen die beloftes maakt die hij nooit zal waarmaken. Clinton voerde kampanje met het thema van de gezondheidszorg, hij beloofde dat de gezondsheiszorg voor iedereen toegankelijk zou worden. Na 8 jaar Clinton waren er alleen maar meer mensen zonder enige vorm van sociale zekerheid en gezondheidszorg. De vraag is dus echt of deze hele beweging nu gedwongen moet worden om al haar energie te kanaliseren naar de democratische partij? En sommigen dwingen je echt om dat te doen, ze zeggen dat als we dat niet doen, als we niet al onze energie, fondsen, .... investeren in het verslaan van Bush, dan zouden wij verantwoordelijk zijn voor wat er nadien volgt. Neen, de gemiddelde werkende mens in de Verenigde Staten is niet verantwoordelijk voor wat er gebeurt. Ook als mensen gaan stemmen, OK, doe maar als je dat belangrijk vindt maar we moeten onze energie niet verdoen aan een een kampanje voor Kerry, het zal toch geen fundamenteel verschil teweegbrengen.

De vakbeweging investeert om de vier jaar miljoenen in die kandidaat waarvan zij denken dat hij het best hun programma zal verdedigen. En dat is gewoon verloren energie, want hun kandidaat wint haast nooit de voorrondes. Ze zouden dat geld veel betere gebruiken in hun eigen organisatie en de ondersteuning van hun militanten.

Ja maar, als vier jaar gelden Gore verkozen was, dan zaten we nu niet met Kyoto, de PNAC zou niet aan de macht gekomen zijn. Misschien was er niet eens 11 september geweest, of de oorlog tegen Afghanistan, Irak, ... dat zou allemaal toch een zeer groot verschil hebben uitgemaakt, voor veel Irakezen het verschil tussen leven en dood bijvoorbeeld.

Ik denk eigenlijk niet dat het zo anders zou geweest zijn. Kijk naar de politiek inzake Palestina, de sancties tegen Irak die het leven hebben gekost aan meer dan een miljoen Irakezen, ... sommige van de meest reactionaire veranderingen in de sociale zekerheid werden uitgevoerd door Clinton. Een republikein zou dat nooit hebben kunnen doen zonder dat er een grote beweging zou zijn ontstaan. Er is onder Clinton enorm bespaard in de hele sociale sector. Natuurlijk is het waar dat Bush veel reactionairder is, maar is de enige optie nu werkelijk zijn stem gaan uitbrengen voor een andere imperialistische kandidaat, een andere politieker die geen echte wezenlijke verandering zal teweeg brengen? Zelfs als het over de milieuakkoorden gaat, dan werden en worden die hoe dan ook niet uitgevoerd door de VS,  ze hebben er haast nog nooit één ondertekend, en ze voeren ze gewoon niet uit. De verdragen die ze dan tekenden legden ze in de praktijk naast zich neer.

We hebben echt een veel fundamentelere verandering nodig, en de vraag is vooral hoe we die jonge anti-oorlogsbeweging, die over een enorm potentieel beschikt uitbouwen als een echte onafhankelijke beweging. Hoe doen we die beweging begrijpen dat de oplossing er niet zal komen door te stemmen op een andere Imperialistische kandidaat, maar dat die er maar zal komen door het uitbouwen van een hechte grassrootsbeweging.

Maar het is waar, dit is een historisch debat in de Verenigde staten waar we om de vier jaar mee geconfronteerd worden. Maar om de vier jaar al onze energie verdoen aan het Amerikaanse electorale systeem, dat zou werkelijk een fiasco en mislukking betekenen. Kampanje voeren voor een imperialistische kandidaat houdt een zekere medeplichtigheid in met het systeem, en dat terwijl men eigenlijk in verzet kwam tegen het beleid. Maar het is natuurlijk een bijzonder complex en moeilijk probleem de komende maanden.

En wat gaan de verschillende vredes- en en grassroots- bewegingen de komenden maanden dan doen, gaan ze doen alsof er geen verkiezingen doorgaan.

Neen natuurlijk niet. Er zijn grote betogingen gepland tijdens de republikeinse conventie in New York eind augustus. Er zullen tienduizenden mensen naar New York komen. Die conventie is weer zo'n onderschatting van het verzet door de Bush administratie. Normaal zouden republikeinen er nooit aan denken om naar New York te komen voor hun conventie. Maar ze hoopten dat ze de gehele 11 september sfeer konden gebruiken, .... maar ze vergaten de mensen in New York en de massale omvang van de vredesbeweging, zeker in de grote steden. Met ANSWER zijn we zeer zeker aan het mobiliseren voor die acties, we gaan daarom ook een sessie van het tribunaal organiseren. Maar we moeten terug lokaal mobiliseren en we mogen ons niet enkel concentreren op de conventies. Daarom roepen we nu op voor lokale betogingen op 30 juni.

We moeten het interview onderbreken omdat Sara het tribunaal wil kunnen volgen. “Ik wil echt wel die sessie volgen, ik krijg zo weinig de kans om dergelijke conferenties van een dergelijk niveau mee te maken dat ik echt geen sessie wil missen. Ik ben steeds bezig met organiseren, mobiliseren,... het doet me echt een deugd om me eens een paar dagen 100% op de inhoud te kunnen concentreren.”

Als we Sarah enkel uren later terug ontmoeten en wij in onze notaboekjes zoeken naar waar we gebleven waren onderbreekt ze ons.

Weet je ik heb even over jullie vragen nagedacht en ik toch wel heel graag het volgende willen vertellen.

De plannen van de PNAC en de Bushadministratie zijn waanzinnig en weerzinwekkend.  Ze zijn bedoeld om de gehele wereld te veroveren naar hun hand te zetten en daardoor is dat plan ook een uitbarsting van arrogantie, macht en in zekere zin ook waanzin. Maar de wereld van vandaag is niet meer de wereld van 100 jaar geleden. Een eeuw geleden wist men nauwelijks wat er een dorp verderop gebeurde, de bevolking had geen enkel concept over een geglobaliseerde wereld. Enkel de heersen klassen konden dat, zij gingen rond de tafel zitten om Afrika onder elkaar te verdelen,... Dit is vandaag niet langer mogelijk.
De volkeren van de wereld die steeds meer verarmen terwijl er steeds meer winsten worden gemaakt, een winst die de gehele wereld verarmt. Zelfs de cultuur van veel volkeren wordt hen ontnomen omwille van extra winsten. Die volkeren die hebben vandaag wel een inzicht in die globale wereld, dat is iets dat we duidelijk konden zien in die gigantische betogingen. Die betogingen geven aan wat er zal komen, het is een embryo van het revolutionaire potentieel dat zich aan het ontwikkelen is. Het is door dat verzet dat de plannen van PNAC en anderen zullen falen en onmogelijk zijn.

Mensen denken steeds meer in globale termen en hebben omwille van de technologie de mogelijkheid om ervaringen met elkaar te delen. Tweehonderd jaar nadat de Fransen de Haitaanse president kidnapten en ontvoerden om hem te neutraliseren doen de Verenigde Staten hetzelfde met Arristide. Toen wist niemand in Haiti waar de president naartoe was, laat staan dat men daar elders in de wereld van wakker lag. Maar vandaag, ook al brachten de Verenigde Staten in enkel uren tijd Arristide duizenden kilometers weg, .... toch was hij onmiddellijk in staat om met een mobiele telefoon de wereld te vertellen dat hij werd gekidnapt. Een groepje activisten kon een ticket kopen voor de enige vlucht per week naar de Centraal Afrikaanse republiek, ze namen de pers mee en konden het verhaal wereldkundig maken. Zelfs de Caraibische Naties van de CARACOM stonden op om te zeggen dat ze de marionet die de Verenigde Staten aan de macht brachten niet aanvaardden, die landen hebben nog nooit durven tegenpruttelen tegenover de VS. De Afrikaanse Unie die 53 Afrikaanse landen verenigt die vroeg om een onderzoek naar die kidnapping.
Als de Bush administratie er zelfs al niet in slaagt om zijn wil op te legen aan de armste landen van de planeet, dan toont dat aan dat de machtsbalans aan het wisselen is. Dat toont dat de macht van het imperium en haar mogelijkheden om haar wil op te leggen niet langer vanzelfsprekend is. Vandaag zijn er politieke organisaties en bewegingen in elk land van de wereld, en dat is waar zij mee geconfronteerd worden. En het is niet dat wij zo machtig zijn, we kunnen ons zelfs klein en zwak voelen tegenover al de militaire macht, maar ons sociaal gewicht is veranderd. Men kan vandaag hele industrieën van de ene dag op de andere naar de andere kant van wereld verhuizen naar plaatsen waar de mensen haast niets verdienen. Het is precies die destabiliseringen die het bewustzijn van de werkende klasse die niets dan haar arbeid bezit zo doet toenemen. Het verplicht de gemiddelde werkende mens om te gaan nadenken over de wereld en globalisering, over hun eigen rechten, ... en het maakt dat mensen zich kunnen identificeren met mensen in Irak. De oorlog tegen Vietnam heeft jaren geduurd voor er een generatie opstond die daartegen in verzet kwam.

Het is belangrijk dat we proberen te begrijpen wat er gebeurt, want dat is iets wat de commerciële media ons nooit zullen vertellen. Zij marginaliseren het verzet en blazen het belang op van de regeringen en de heersende elite. De rol voor de alternatieve media is bijzonder belangrijk, steeds meer jongeren doen een beroep op alternatieve media om te weten wat er in de wereld gebeurt. Op onze eigen website (www.internationalanswer.org) zien we het aantal bezoekers steeds toenemen als er ergens in de wereld iets gebeurt, we hebben dan 10 keer zoveel bezoekers als anders, en soms valt de server gewoon uit. De nieuwsgierigheid van de mens maakt dat hij niet blijft aanvaarden wat men ons door de strot probeert te rammen. Steeds meer mensen stellen zich argwanend op tegenover hen die aan de macht zijn, en ook dat is iets nieuw. Ooit hadden de media de macht die religie daarvoor had, maar ook dat is in crisis.

Men zegt ons hier wel eens dat de Amerikaanse bevolking van zijn president houdt, en het goed vindt dat hij over de gehele wereld op terroristen jaagt.

Dat is werkelijk één van de grootste fabricaties van de media, het maakt deel uit van de manier waarop ze hun macht en kracht willen tonen, maar er is gewoon niets van aan. Ze projecteren dat het Amerikaanse volk achter Bush staat, maar je mag niet vergeten dat Bush deze verkiezingen niet eens won, en dat in een land waar de 50% armsten niet eens gaan stemmen.
We hebben natuurlijk nog heel wat werk te doen want er zijn nog veel mensen die de verhaaltjes geloven.

Maar de massamobilisaties over de gehele wereld, het verzet in Irak, Palestina, Haiti,... tonen dat ze hun programma niet meer kunnen opleggen aan de wereld, zonder te botsen op verzet dat hun plannen dwarsboomt.

http://www.iacenter.org/belgium-hearings.htm